Aşkı körelten yapılan hatalardır aslında...
Bazen öyle bir hal alır ki aşk; hem deli gibi sevip hemde nefret edersiniz. Özleminde, yüzünü görmeme isteğininde aynı anda yaşandığı bir dönemdir bu dönem. Zamanında onun size çok değer vermesine rağmen siz bir sürü hatalar yaparak onu kaybetmişsinizdir. Dönmekte istemişsinizdir ama o kapılarda bir bir yüzünüze kapanmıştır. O sizin ona yaptıklarınızı artık unutamıyorum derken size de yaptıklarınızın bedelini ödemek ve cezasını çekmek kalmıştır. Ama siz bir süre sonra yorulursunuz; acı çekmekten... onu görünce üzülmekten... barışmaya çalışıp barışamamaktan... Bir süre sonra da sevmeye ve sevilmeye dair bütün umutlarınızı yitirmeye başlarsınız.
Onun gözlerine baktığınızda onun aşkını görmek yerine size olan kırgınlığını görmeye başlarsınız. Zamanla bir uçuruma dönüşür bu kırgınlık. Siz o uçurumun en ucunda tüm umutlarınızı yitirip kendinizi ölüme hazırlarken onun size küçücük bir gülümsemesi alıp götürür sizi yeniden. Düşmekte tutunmakta sizin elinizdedir aslında. Siz kararsız bir şekilde çırpındıkça önünüze bir engel çıkıp sizi o uçurumdan atmak ister.Sizde sonunda kabullenir ve pes edersiniz. Umutlar bir bir yok olmaya devam ederken sevdiğiniz insana karşı elinizde sadece tek bir şey kalmıştır: çaresizlik...
Hayat son bir çelme takıp sizi o uçurumdan aşağı atar ve siz bu kez vazgeçtim deyip bırakırsınız kendinizi.Bir zamanlar deliler gibi sevdiğiniz insana ’senden nefret ediyorum’ diyerek gidersiniz. Ama siz son nefesinizi verirken yanınızda yine sadece onun olduğunu görünce ona karşı bir kez daha hata yaptığınızı anlar, yıkılırsınız. Ve anlarsınız ki; aşk vazgeçmek değilmiş..!