Nerden başlanır, acı hangi kelimeye sığar ki,
Sabah olmasın dersin, yüzündeki hüznü kimse görsün, bilsin istemezsin. Yaran seni her saniye kanatır, çekilmez bir sancı alır acı ne yöne dönersen dön, nereye gidersen git peşini bırakmaz. Akşam olunca uyumayı istemezsin bilirsin ki uyku bir boşluk anıdır yine ona yakalamaktan korkarsın. Uyanık kaldığın her saniye içinde yapacak bir şey ararsın kendini de hiçbir yere sığdıramaz olursun…
Bakmak istemezsin hiçbir göze, sanki acını anlayacaklarmış gibi gelir, odanın içinde köşe kapmaca oynarsın içindeki senle, başa çıkamazsın bir türlü nasıl savaşabilirsin ki yaşanan koca yıkımdır…
Öfkelenir, kızarsın başkalarına her an her saniye değişir duygun, acın seni hiç olmadığın kadar sefil eder…
Dalga durulur mu hiç, her fırtınada daha kuvvetli esmez mi her rüzgâr dalgayı büyütür hapsolursun. Acı dalgaymış, dinmek bilmiyor aksine her seferinde daha çok yakıp yıkıyor.
Öğrenmeliyim oysaki her gün kanatsa da her gün ağrı verse de alışmalıyım...
Şaşıyorum bazen kendime yaşadığım şeyin bir hastalık olduğunu düşünüyorum, sevmek aşk bir hastalık olabilir mi, o hiç sevmedi diyemiyorum biliyorum ki sevdi biliyorum ki güvendi canımı yakan da bu değil mi?..
…