Ahh…bu ülke nelere kimlere kıymadı ki…
Kimleri baba ocağından yurt otağından söküp atmadı ki…
Önlerinde dünyanın saygıyla eğildiği nice bilim ilim insanlarının elini kolunu dilini bağlamadı ki…
Tarihe sığmayacak muhteşem kahramanları tarihten silmedi ki…
Nice yurtseverleri asıp bombalayıp yakıp öldürmedi ki…
Onca medineyetlerin konup göçtüğü bu eşsiz toprakları yağmalayıp satmadı ki…
Dünya ülkelerinin koruması altında olan tarihi eserleri yakıp yıkıp yok etmedi ki…
Yaradan’ı bile din iman feryatları ile kandırmaya çalışmadı ki…
Nice kusal aşklara sevdalara kıymadı ki bir çırpıda…

Nazım Hikmet RAN’ nın 1955 tarihinde kaleme aldığı şiir yıllar önce bestelenmiş ve toplumun belli bir kesiminin yoğun beğenisini kazanmıştı...
Müziğe olan aşkını daha iki yaşlarındayken el süpürgesini enstrüman gibi kullanarak belli eden erkek kardeşim daha sonrakları belki de dünyaca ünlü bir gitarist olacakken
Gurbet ellerde ömür tüketmeye becbur bırakıldı…
Bu şarkıya gitarist olarak eşlik ettiği 45 lik plak ise en derğrli hatıra olarak kaldı yalnızca…

Ansızın başlayan sağanak pazar tentelerinin üzerlerini yıkarken yüreğim de sonsuz bir huzurla yıkanıyor acılarım az da olsa hafifliyordu.Tentelerin altına sığınmış olan postacı elindeki zarfı dışarıyı seyrettiğim pencereye doğru salladı. Dışarıya çıktım. “Yurt dışından” dedi zarfı bana uzatırken. Kaparcasına aldım elinden zarfı. Mektup kardeşindendi. Uzun zaman olmuştu gideli. İki çocuk babasıydı o şimdi.
Mektup elimde aklım ve yüreğim İzmit’in küçük şirin bir beldesindeydi...
Aile dostumuz bir ailenin çok yakın akrabası idi. Onlarda tanımıştım öncelikle İnsan ardından yurt dışında çeşitli ülkelerden önemli ödül ve övgüler alan başarılı ve imrenilesi usta bir KARİKATÜRİST olan Yalçın ÇETİN’i…

Yalçın Ağabey;
O şirin küçük beldede bize yalnızca İnsan olmamızı öğütlediğiniz o yağmurlu sonbahar gününün üzerinden çok uzun yıllar geçti.O kocaman kara gözlü güzel ayaklı çocuğun saçlarına aklar düştü yaban ellerde zamansız. Ondan bir mektup aldım bu gün. Öğüdünüzü tutup insan olmaya çalıştık. Ama hiç mutlu olamadık.Siz üzülmeyin sakın.Acılarımızı dindirmesi için yolladığınıza inandığımız o sonbahar yağmurlarının altında tertemiz dolaştığımıza inanın yalnızca…
Koşuyolu- 1985

*
Gurbette Ömrüm Geçecek
Bir Daracık Yerim De Yok
Oturup Derdim Dökecek
Bir Vefalı Yarim De Yok
Gönlüme Bir Güzele Düştü
Sarfedecek Malım Da Yok
Özendim Derviş Olmaya
Hırka İle Şalım Da Yok
Dünya Derler O Da Fani
Toprak Alır Tatlı Canı
Hasta Düştüm İlaç Hani
Bir Acısız Ölüm De Yok