Ne çok kırılıyoruz bazen, inciniyoruz, ağlıyoruz, sessizce içten içe sırf kimse duymasın kimseye oyuncak olmayalım diye.. zaman ah zaman ne çok değiştiriyorsun insanları kendinle beraber.. Kimsenin yanında ağlayamıyor sıkıntılarımızı dökemiyoruz neden?? her şeyin sahte olduğunu bilmekten. Yapayalnızız acılarımız da, sıkıntılarımızda, sevinçlerimizde bile. Artık ne kimse senle üzülüp senle ağlıyor ne de kimse tek bir şeyine ortak oluyor ( çıkarları dışında)..Hele de kırıldıysan yıprandıysan birileri tarafından, atılmış dışlanmış bir o kadar da yalnızsan; kimsesizsin demektir.. kimsesizliktir birçok şey öğretir insana; hayata gerçek gözle bakmayı, mesela kırıldıktan sonra artık günlerce ağlamamayı, ayak uydurmayı bilmeyi sonra düşüp kalkmayı, muhtaç olmadan kimseye güçlü durmayı daha birçok şey sayabiliriz.. ama ne yaşarsan yaşa, ne yapmaya çalışırsan yap buna da öğrendim buna da alıştım ( her ne kadar kendimizde inanmasak da) desek de yalnızlığa alışamıyor be insan.. alışamıyor işte bazen.. Hatta bazen sahte, yapmacık dostlara insanlara bile ihtiyaç duyuyor insan duyuyor da sonra da tahammül edemiyor sahteliklere.. yalnız olmaya alışmak ve yakınmamak gerekiyor sanırım..