Boğuluyorum
yalnız kalabalıklar ortasında kalmışım
susuyorum
söylenecek o kadar çok şey varken
ben ölümlü bir ruh gibi susuyorum
içimde anlam veremediğim bir zehir dolaşıyor
ben kendi denizimde çırpınıyorum
boğuluyorum
imdat çığlıkları atıyorum
duyulmuyor
ben boğuluyorum
yaşıyorum her acının en sonsuzunu
görüyorum her bakışın altındaki yalanı
sahte gülümsemeler arasında
ben boğuluyorum
gülümseyemiyorum hayatın oyunlarına
kendimi göremiyorum kendi boy aynamda
yok oluşumu seyrediyorum
bağırıyorum
sessiz çığlıklar arasında
duyulmuyor
ben boğuluyorum
üstümde sanki yedi cihan duruyor
omuzlarım çökmüş gözlerim görmüyor
yüzümdeki kırışıklıklar artıyor
hepsine bir mazi yüklüyorum
boğuluyorum
ummanın ortasında kalmışım
gelen geçene bakıp içten içe ağlıyorum
her gün tükeniyor yokoluyorum
sessiz oluyor belki çığlıklarım
ama feryad ediyorum
gün geçtikçe azalıyorum
her gün binlerce kez ölüyorum
bağırıyorum duyulmuyor
oysa ben kendi yarattığım denizimde
boğuluyorum

ORHAN BAKAN