Sevmek bazen sizler için en güzel şey gibi gözükür. Evet, sevmek güzel şeydir tabiki. Ama siz ya bilmez, ya da beceremezsiniz sevmeyi. Bu yüzden sevmek sizin için en acı şeydir aslında.
Sizinle olduğu için mutlu olmak yerine, aklınıza kötü şeyler getirmeyi seversiniz. Yaptığı onca iyiliği umursamaz, bi kötülük yapsa hemen ayrılmayı denersiniz. O sizi kaybetmemek için elinden gelen her şeyi yaparken siz onu kaybetmekten hiç korkmazsınız. Aslında sizi ne kadar sevdiğini bildiğiniz halde hep biraz daha fazlasını istersiniz ondan. Kısacası size ne kadar değer verirse sizde o kadar acı çektirirsiniz.
Ama birgün o yaşananlardan bıkar ve her şey tersine döner. O artık yorulmuştur. Size yaranabilmek için her şeyi yapmaktan, sizi mutlu edebilmek için kendisinin mutsuz olmasından ve buna benzeyen tüm sebeplerden dolayı vazgeçmek zorunda kalmıştır. Demirlerini toplayıp bu limanı terkeder... Okyanusun ortasına demir atmaya çalışır. Ne var ki başaramaz içten içe savrulup gider...
Siz önce sevgisizliğine yorarsınız bunu. ’Sevseydi gitmezdi’ diyerek kendinizi avutmayı denersiniz. Ama zaman, zaman öyle bir şeydir ki tüm gerçekleri sırasıyla bir bir önünüze koyar; yaptığınız hataları... Ona çektirdiğiniz eziyetleri...
Siz bunların farkına yavaş yavaş varırken her şey geç olmaya başlar. Gerçekleri anlayıp o limana gidersiniz. beklersiniz... beklersiniz... ama o bir türlü gelmez...
Çok sonra anlarsınız ki o artık yoktur. Bir daha gelmeyecektir.
Pişmanlık süreciniz başlar böylece...
Önce hastalanıp yataklara düşersiniz. ağlarsınız.. ağlarsınız... Onu son bir kez görebilmek için canınızı vermeye razı olursunuz. Geceleri resmine bakar yıkılırsınız. Sonunda bu acıya dayanamayıp allahım canımı al diye dualar eder onu çok özlediğinizi söylersiniz. En sonunda da bu acı kalbinizin her yerini sarar ve son nefesinize kadar peşinizi bırakmaz.
Dayanamazsınız...

( Sizi seven insanlarında kalbi olduğunu unutmamanız dileğiyle... hoşça kalın. )