Sevinçlere çok uzağız.Yaşadıklarımızın yanında,yakınımızdaki insanların yaşadıkları, yaşamak zorunda bırakıldıkları olumsuzluklar da hüzünlendiriyor bizi.Üzülmemize neden oluyor. Belki bu denli duyarlı olmamak gerekiyor, belki de bir parça kabullenebilmek gerekiyor. Ama şu gözümüz, yüreğimiz, şu düşüncelerimiz ve aldığımız eğitim var ya, bireysel mutluluklarımızı, sevinçlerimizi daha en başında durduruyor...engelliyor. Çünkü başkalarının acılarını, hüzünlerini görüp, duyup, bilip de (kendi içimizde bile olsa) paylaşmamayı öğretmediler bize.
13.06.1998 Menemen

(İkinci Dünya Savaşı’ nın en çetin yıllarında “Mutlu aşk yoktur” diyen Aragon ne kadar da haklıymış. Böyle bir dünyada mutlu olunabilir mi?) 16.02.2005 Armutçuk

YÖNELİM
nereye varır sonumuz bilemem
bilemem kim dinler bizi
anlatmaya yeter mi soluğumuz

biz çoğaldıkça/ büyüdükçe tükenenlerdeniz
yaramızı gizleyip düşmandan gülen
ayrılığı türkülerle düşlerle yenenlerdeniz

adını biz koyarız yaşadıklarımızın
dostuz insana/ insana sevdalı/ sevene sevgili
biliriz ki yarısını yürümedik yollarımızın

paylaşmaktan/ sevişmekten yanadır inadımız
sevgililer yerleştiririz yüreğimizin tahtına
elimizde bırakmadan gayrısını sevince adarız

elbet güzelim elbet/ sevgilim elbet
kendimizden bir parça kalmayacak geride
büyüdükçe kurulacak en yaşanası memleket

sevgilim der gibi rahatız kardeş der gibi
sevişircesine coşkulu ve telaşsız uzanıyor ellerimiz
birbirimize seslenirken/ can dost derken

kavgamız güzele varan yolları açmak için
barışımız kardeşliğimiz bozulmasın diyedir
düşlerimiz göğün mavisini görebilmek için

nereye varır sonumuz bilirim belki de
dinleyenler çıkabilir umudu çağlıyor gün gün
biz bütün dinlere/ uluslara eş yakınlıkta
ele güne dostuz/ dost bize el gün ve kardeş
ve bir çığlık ne denli yola getirirse kötülüğü
yola çıkmış bir yürek mutlak dize getirir sövgüyü

1998 Menemen