Küçük bir kızdın sen,yarım konuşan ancak her şarkıyı ezbere bilen.Topuklu ayakkabılarımı giyip arkasındaki bir karış boşluğa aldırmadan merdivenlerden seslenen.. Sıkıntılarımı fark edip, çözmek için ağlarken ben, ayakkabı arkasındaki boşluğu dolduracak kadar büyüyen ..Henüz on sekiz yaşındaki dayı karısını kocaman zanneden.Ve onun da kendisini kocaman zannettiği o yıllarda Sindirella’nın üvey annesinin eşlik ettiği uykularımızla bir yastıkta büyüyen sen ve ben. Kocaman yengenin ( ! ) küçücük kızıyla evcilik oynayan, bir gün bile hayır demeden onunla eğlenen,yıkanan aslında kocaman olan sen..!
Ayrılıklara yenik düşmeyen, garip, adı yok , uzaktayken yakınımda,hemen her gün aklımda.. Şimdi ise zerafetin doruğunda kızını gururla izleyen ben..
İyiki saklamışız sevgimizi dimi? Şimdi böyleleri kalmadı..

ALMILA ERDEM