Hani bazen hissettiklerimizle dolup taşarız anlatmak isteriz ama bir türlü anlatamayız. Yaşadığımız zorluklar yüzünden bazen yüreğimiz yorulur, hislerimize tercüman olacak bir liman ararız.Duyguların deniz dalgaları gibi sürekli değiştiği, sevginin ve öfkenin med-cezirler gibi yer değiştirdiği zamanlar yaşar yüreğiniz. Bazen bir şiirin mısrası, bir roman’ın sayfası yada bir ezginin nakaratı sizi alıp götürür gençlik yıllarınıza ve dersinizki; Mucizeler misali her şeyin mümkün olabileceği inancımı bana tekrar versen. Hayata ve insanlara dair kalıplaşmış fikirlerim olmasa ve ben o büyümeyen çocuk yüreğimle hayatımı yaşayabilsem; evet her yetişkin insan’ın içinde büyümeyen ama gizlenen çocuk vardır.Çok sevdiğim bir dostum bana demiştiki. ’içindeki çocuğu öldürdüğün zaman yaşanlanmaya başlamışsın demektir’
Başkası olmayı, kimliklere bürünmeyi hiç sevmez çocuklar. İçindeki çocuğu muhabbetle besleyip, aşkla büyütenler safiyane duygularını hiç yitirmezler.Cesurdur çocuklar! Yere, zamana, muhataba bakmaz entrika bilmez çocuklar.Çabuk küserler ama kin tutmaz çocuklar. Onlar sadece ama sadece kendileri gibi olurlar. Bir çok düş katili var;büyüdükçe, umutlarını, güvenini, masumiyetini kaybedenler var.Hayata çocuk yüreği ile bakmayı başarabilmek; içindeki çocuğu besleyen ve ona değer verene gülümser...
Neden güveni değil de, kuşkuyu öğretiyoruz çocuklarımıza "onlar bizim geleceğimizin neferleri" diyoruz da. Neden sevgiyi değil de, sevgisizliği öğretiyoruz neden?

Özündeki çocuğu katletmeyen, o safiyeti her dem diri tutabilenlere ne mutlu!