Ben çok sevdim.Şiirlerim birine yazılmış gibi duruyor.Ama bir insan şiiir yazarken birşeyler yaşamış olmalı.Olmalı ki şiir yazabilsin.Daha çok küçüğüm ama bedenim yaşlı, hemde çok..
Ne bilim çok yoruldum yaşamaktan.Zevk alamıyorum.Değer verdiğim insanlar benim değerimi anlamadıkları için bu haldeyim.Biliyor musunuz? Daha küçücüktüm ben aşık olurken.Aklım çıkıyor ama o çıkmıyor ordan.Onda gurur olmalı gelemiyor.Ya da sevmiyor.Bilmiyorum.Ama ben artık mutlu olmak istiyorum.7ay sonra neden döndü onu bilmek istiyorum.Kimsesiz kalınca mı anladın değerimi..
Biz bir bütündük seninle aynı mahalleden hatta aynı evden sayılırdık.Çoğu kez yanımda olurdun kalbin bende olmasada.Anneni annem gibi gördüm.Ben senden sonra bir daha hiç sevmek istemedim.O önceki Emine yoktu artık.Herkes diyordu ne oldu sana sen böyle değildin.Apartmanın önünde otururken karşıki apartmandaki teyzeyi hatırlıyorum.Tüüüü demişti.Ve senin herkesin içinde diz çöküp beni sevdiğini söylediğin günü hatırlıyorum.En mutlu olduğum gündü.Ne hayallerimiz vardı demi.Çocuk gibi eğlenirdik seninle.Kendimize ait birde kelimemiz vardı seninle hatırlıyor musun ? (hhıııııı)çocuk gibi sen bana ben sana hiç bıkmazdık söylemekten.Hani aradığın gece varya hani ya öleceğim ya da sakat kalıcağım duyarsın dediğin gece.Aptal sana birşey olsa ben yaşayamam.Ölsen mezarının kenarında asırlarca yatabilirim.Ağzımdan çıkan cümleler boş değil inanın.Ve o gün ben gözlerim şişene kadar ağladım.Biliyorum hala değersizim sende.Ama tutamıyorum kendimi.Rüyamda öldüğünü gördüm.Pskolojim bozuldu artık.Heryerim uyuştu,heryer karanlık,nefes alamıyorum,kalbime ağrılar giriyor.Yapabileceğim hiç birşey kalmadı.Çok seviyorum.