Hani benimdi ellerin ?
Hani sıcacıktı ?
Sen olmayınca üşüyorlar derdin . . .
Ben yokum artık , üşüyorlar mı hala ?
Sıcaklığına daha doyamadığım o ellerin ?
Usulca gidiyorsun gönlümden.Şimdi ben yokum.Şimdi sen yoksun.Artık biz diye birşey yok .Hayallerimiz , umutlarımız, bir cenneti taşıyan gözleri artık yok . Biliyorum.Bilmek istemesem de biliyorum işte . Biliyorum .
Hani gerçekler acıtırmış ya insanı , en gerçek sendin yüreğimde , başka yoktu senden;ben bulamazdım .Aramazdım.Aramak da istemezdim zaten .

Gözlerine bakmak için dua edişlerimi hatırlıyorum da ,ne kadar çok aşk filizi varmış yüreğimde durup yeşillenmeyi bekleyen.

O an sen umutlarıma gizleniyorsun .
Sen umutlarımda güvendesin . Bense korkularımda çıldırmaktayım .

Korkularım ; sensizliği saklayabildiğim tek yer. her attığım adımda gözlerimin her dalıp gidişinde oraya çıkıyorum .
Bütün yolların ağladığı bir diyardayım.
Gözlerim hala hasretle bakıyor .
ve ben özlüyorum . . .
Herşey büyüyor gözümde. Hislerim kadar,yüreğim kadar , aşıklığım kadar .

Umutlarımda da sen varsın , bir umudun resmini çiziyorsun gözlerime .
Bense nereye baksam sensizliği görüyorum .
Gözlerin terk ediyor bu şehri.
Yanmaya başlıyor bu şehrin umut serili bütün yolları .
Herşey yanıyor .
Karadumanlar boğuyor artık bembeyaz umutlarımı.Yeşeremeden sararıyor minik filizler .Herşey son adımını atarken son nefesinide veriyor .

Birtek şey kalıyor bu şehirde . . .
Kara dumanların boğduğu bir umut

Birde ’SENSİZ’ KALAN BİR ’BEN’