Bir gün geleceğim, söz... Tam o noktadan bakacağım ben de... Seninle aynı yerden... O zaman senin yüzündeki bu her şeyi bilen ve bu yüzden de boş vermiş, değmeyeceğini anlamış o ifadenin aynısından takınacağım ben de. Üzerine üzerine gideceğim bu kalabalığın. İnsanları tek tek gören gözlerim takılıp kalmayacak binbir ayrıntının içinde. "Ben ve o kalabalık..." diyeceğim. Araya koca bir aralık koyarak...


O aralık olunca ben de senin kadar güçlü tutacağım her şeyi. Her an elimden kaydı kayacak gibi benden kopuk olmayacak nesneler. Bir gölge gibi hissetmeyeceğim kendimi maddeler dünyasında.


Hani geçen gün demiştin ya bana "Her an kaybolup gideceksin sanki." diye... Ne kadar güzel bakıyordun o an. Beni kaybetmekten korkarcasına sıkı sıkı tutmak istiyordun sanki... Elini uzatttın sonra. Gerçek olduğuma emin olmak istiyordun belki de. Ya da beni kendin kadar gerçek yapmak... Elim elindeyken, ne zamandır ilk kez gerçekten bir şeye dokunmanın muazzam sevincini yaşadım.


Sonra senden ayrılıp geri döndüm gölgeler dünyasına. Seni düşünüp bir parça gerçeklik katmaya çalıştım masama koyduğum tabaklara. Çorbanın sıcağı senle birlikteyken yakar oldu yine. Hatta soğanı fazla kavurduğumu bile ayırt edebildi damağım. Öylesine yenip geçen bir şey olmaktan çıktı çorbam. Hayalin gerçeğin kadar gerçek kılmaya yetti dünyamdaki herşeyi.


Sen de düşünüyorsun beni... Biliyorum. "Ne yapıyor şimdi?" diyorsun sigarandan kocaman bir bulut savurarak... "Öyle korunaksız ki! Bir şeyler incitirse ya onu? Yanına gitsem mi acaba? Ama yanlış anlar beni! Gözlerinden gitmeyen o soru daha da büyür. ’Sen de mi?’ der."


Hayır, çok yanılıyorsun. Asla yanlış anlamam seni. Sadece beni görmek istediğini bilirim çünkü. "İyi misin? Ben yokken dünya iyi davrandı mı sana?" diyen gözlerine "Sen yokken mi?!" derim. "Sen her zaman varsın dünyamda... Ve o dünya senin dostun... Bu yüzden de sen varken hiç incitmiyor beni. Senin dostluğunu kaybetmek istemiyor çünkü."