Her zaman "anne" olmak bir ayrıcalıktır ve annelerin övülecek tarafları babalardan çok olur. Bazen duyarız; hiç bir anne evladını terk etmez" Yalan işte. Terkeden anneler de var.

Hayvanlardan örnek veririz, kuluçkaya yatan tavuğun civcivleri nasıl gözü gibi koruduğundan, yavrular tehlikeye girdiğinde panter kesilip kediyle girdiği o çetin mücadeleden.

"Cennet annelerin ayakları altındadır."

"Ana ölünce baba el olur."

Anne veya baba olmak. Her ikisinin de farklı zorlukları var muhakkak. Babalara biraz haksızlık mı ediyoruz acaba?

Babaların omuzlarında ki yükü anlamaya çalışıyor ve devam ediyorum. İş yerinde yaşadığı sorunlardan bahseden bir baba ve işittikleri;

"Ne işten çıkması, sık dişini oğlum, çoluğun var çocuğun var. Ev kirası, okul taksidi, servis parası.

"Faturalar ne olacak?

"Ekmek aslanın ağzında. Aklını başına al. Çatlasan da patlasan da mecbursun çalışmaya.

"O ne öyle; mesleğimi sevmiyom lafları falan. Geç bunları paşam sen babasın.

Erkek adam öyle zoru görünce kaçmaz."

"Erkekler ağlamaz."

"Erkekler korkmaz."

Yazık ama, tüm pis işleri de onlara yaptırırız.

Evde fare görsek.

Kara böcek görsek.

"Tameeeerrr koş böcek!

"Hasaaann! ayyy iğrennç...

"Öldür şu fareyi, yok yok öldürme, yakala at balkondan, evi kirletme sakın!

Lavobo tıkansa, tuvalet taşsa faraza, hep onlara koşarız.

Bu babalar fasülyeden sanki. Hani oyunlara laf olsun diye alınan ufak çocuklar vardır ya öyle.

Toprak ana var; toprak baba yok.

Ana Vatan var; baba Vatan yok.

Ana yol var; baba yol yok.

Ana kucağı var; baba kucağı yok.

Ana kuzusu var; baba kuzusu yok.

Ana yüreği var; baba yüreği yok.

Anaların ki yürekte; babaların ki kürek mi?

"Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar"

En merhametlisi annelerdir. Babalar sanki hiç üzülmezler, ağlamazlar.

Duyguları alınmıştır sanki onların. Korkmazlar, tiksinmezler ve yorulmazlar.

Böcekten, fareden tiksinen korkan erkekler de vardır muhakkak. Hemen itiraz edilir. Yok canım öyle şey olur mu?

Gece tıkırtı duysak cırlarız.

"Mahmuuuuttt! Hırsız var kalk!

"Ali şu dolabı çekiver.

"Ahmet, sen kanepeyi iki dakika kucağında tut, ben altını silivereyim. Benim belim ağrıyor.

"Ekrem’ ciğim akşam işten gelince çocuğa sen bakıver de ben beş dakika anneme uğrayım, üç saat sonra gelirim.

Ben akşama kadar çok yoruldum. Evi makinayla çekiver, ütüleri yaptıktan sonra da balkonları yıkar, sonra ben dönünce de birlikte yürüyüşe çıkarız. Çok bunaldım. Ev temizle çocuğa bak hep aynı monotonluk.

Anne olmak çok zormuş çok. Keşke kadın değil de erkek olsaymışım. Baba olmak ta ne var ki. Ye, iç televizyona bak. Yemeğin suyun önüne geliyor. Oh ne rahat hayat!

Yazık ya, şu babalara. Arada kaynıyorlar mı ne?