Yazacaklarımdan korkuyorum korkuyorum içimdeki hapishaneyi gittiğim yere götürmekten ve korkuyorum hayal etmeye...

içimdeki çocukluğun gözlerimin önünde yok olmasını beklerken yeniden sallanmaya başlıyorum çocukluğumun salıncağında gülmek ne güzel bir nimetmiş. Adım atacağın yerin çökmeyeceğini bile bile yürümek, ağır ağır ürkek ama adım atmak her defasında...

Geçmişin kırgınlığı var üzerimizde olamayanlarda, yapamadıklarımız da. Hiçbirimiz unutmuyoruz aslında incittiklerimizi ve incittiklerini unutmasak da evimizde hiç girilmeyen odaya kilitliyoruz ve zamanla bizde o odaya uğramıyoruz artık...

Gözlerimizi açtığımızda aynı yastığımız aynı duvarlar ve aynı oda ama yeni bir gün yeni yüzler yeni cümleler yeni umutlar...

Parmak izimizin aşınacağını bile bile dokunuruz yeni hayatlara çekine çekine yapsam mı yapmasam mı arasında gidip geliriz çoğunlukla aslında göz yaşından korkarız, ağlamaktan, ağlatılmaktan en çokta ağlatmaktan...