Çocukların bozuk para biriktirdiği metal kumbaralar gibi,ben de yalnızlıklarımı biriktiriyorum içimde...Her biri düştüğünde içime garip bir ses çıkardı hiç bir metal sesine benzemeyen,sadece yalnız insanların anlayabileceği türden garip bir ses...Her ne kadar yalnızlıklarım çoğulmuş gibi gözükseler de derinliklerinde hep tekil halleri(ni)mi sakladılar gizlice ...Sessizce dinledim ,kendi yalnızlıklarımın sesini ama çoğu zaman dinletmek istediklerimi bir türlü dinletemedim...

Bu yüzdendi belki de içimde bunca sesin birikmesi,bu yüzdendi dünyaya ve dünyalığa,çakma dostluklara kulak veremeyeşim,el veremeyişim ,kendimi veremeyişim...Bu yüzdendi işte hep kuytu köşelerimde ,dalıp kendi yalancı iklimlerime ,kendimi kaybedişim...

Öyle zamanlar geçirdik ki içimdeki yalnızlıklar korosuyla zamanla onları sevdim sevdim daha çok sevdim...Bu korodaki her bir ses vazgeçilmezim oldu.Kumbarasındaki paralardan birini kaybeden çocuğun hüznünü yaşadım hep,ne zaman derinliklerimden bir yalnızlığımı kaybedecek olsam,içimdeki yalnızlıklarımdan birini kendi çoğullaşma heveslerimle takaslasam ...

Yalnızlığım yalnızlığım,sahip olduğum en güzel yanım...

SEÇMECE 09.05.2013