”Ah İstanbul” diyorum bazen..

Aşık olduğum şehir,

Belki de bazen adına şiirler yazdığım,

Sayfalar dolusu kalem tükettiğim şehir..

Bir insan bir şehre aşık olabilir miydi?

Bunu düşündüm gecelerce, günlerce, aylarca, yıllarca..

Sonra dedim ki evet ben bu şehre aşıktım.

Ama bu şehir beni aldattı, üzdü, yıprattı ya öldürdü bu şehir beni.

Bana huzur veren sokakları dar gelmeye başladı zamanla.

Keyifle yürüdüğüm caddelerden, bıkkınlıkla yürüyordum artık.

Sonra dedim ki İstanbul istemiyor artık beni.

Kaç milyar insandan beni fazlalık buldu ve çıkarmak istiyor bedeninden..

Geçen gece konuştum onunla.

Gideceğimi, artık benimde içinde yaşamak istemediğimi söyledim.

Bir başka şehirde hayat bulacağımı, huzurlu olacağımı söyledim.

Sevindi, ”gitmeden önce kucakla beni” dedi.

Reddettim.

Gideceğim şehri söyledim.

Kendisine yakın olduğunu, ara sıra onu ziyaret etmem gerektiğini söyledi.

Kabul ettim.

Ama ben böylesine İstanbul’dan koparken bir başka şehir beni kabul edecek miydi ki?

Hiç düşünmedim..