bahçe kapısından girer girmez nefis portakal çiçeği kokusu sarıyordu etrafını,, bir de ebruli renklerdeki akşamsefaları... bu arsız bitkiler neredeyse tüm bahçeyi kaplıyordu..

Akşam Sefası—
Hoş kokulu bahçenin
arsız güzeli

en dayanılmaz hasretler işte bu bahçe kapısında son buluyordu hep, ki bilirsin ben seni sabahtan akşama özlerdim... bu yüzden akşamsefalarının açmaya başlaması mutluluk zamanı demekti benim için...

Akşam Sefası—
Gün akşama dönerken,
o henüz açar

ta ki o güne kadar... gün kavuşmak üzereydi, bahçe kapısını çarpıp gittin ardına bakmadan... öylece kalakaldım bahçe kapısında...baktım ki tam da akşamsefalarının açma zamanıymış... ne tuhaf! bir zamanlar açışlarını mutluluk saatlerim ilan ettiğim çiçekler, şimdi kederimi anımsatıyorlar.

Akşam Sefası—
Uzuyorken ardından
gölgen, o açar




Bilge Dişsiz