Hatırlıyor musun??? Seninle birlikte çıktığımız bir yol vardı... En güzel çiçekleri olan bitmesini istemediğimiz bu yolda el ele başlamıştık seninle. Kalplerimiz sevgi doluydu. Gözlerimizde tek ışık... Yağmur yağıyordu... En çok yağmurda yürümeyi severdin. Benimle el ele. Haykırırdın o yolda beni sevdiğini. Gözlerimin taa içine bakardın... Sonra sımsıkı sarılırdın. Kalbimi sana vermiştim sende bana vermiştin gizemle sakladığım kalbini. Çıktığımız bu yolda tüm zorluklara göğüs gereceğimizi biliyorduk. Bunun için söz vermiştik birbirimize.Nefes alıyorduk birbirimizde. Seninle çok özel ve güzeldi bu yol. Ne zaman bitirdik biz bu yolu? Ne zaman sonuna geldik? Sonu varmıydı sevgimizin? Nasıl kıymıştık birbirimize ???

Gözlerimdeki yağmuru sevmezdin bilirim. Nasıl oldu da izin verdin akmalarına? Neden yalandı herşey ?
Kalplerimiz, ya onlar onlarda mı ortak olmuştu bu yalanlara dolanlara... İçim acıyor şimdi. Gözlerimde o ışık da yok. Belki acınası haldeyim ama yalan değildi hiç birşey benim için...
Belki bu acı öldürdü yüreğimi ama kimse değiştiremedi sevdiğimin adını, kalbimden de sökemedi...
Ben sevdam için öldüm...
Kendim için yaşamıyorum...