Aşk gidebileceğin onca kolay yola rağmen en zorunu seçmektir bazen. Tüm zorluklara göğüs germeyi göze alırsın. Çıktığınız yolculuktaki engelleri görmez, aksine hep iyiyi -son noktayı- düşünürsün. Dağları aşarsın.. Denizlere dalarsın.. Gidersin.. Gidersin...
Derken bir gün o seni bu yolculukta yalnız bırakıp yeni okyanuslara yelken açar. Sen ise sadece bakarsın. Arkasından gidemezsin. Geriye hiç dönemezsin. çünkü; oraya gelirken edindiğin düşmanlar seni bekliyordur. Bir adım geri atsan onların tuzağıyla karşı karşıya kalacaksındır. Ama her şeye rağmen -bırakıp gitmesine rağmen- onu şimdiden özlemeye başlarsın... Bu arada zaman tüm zorluklara karşısında yinede ilerliyordur. Sen onun acısıyla yaşamaya başlarsın. Bu hem terkedilme, hemde aşk acısıdır.
Ama o bir gün ansızın geriye döner. Üzgün olduğunu ve her şeye yeniden başlamak istediğini söyler. Kalbin sıkışır, ne diyeceğini bilemezsin. İki seçenek vardır; ya gururundan ya da aşkından vazgeçmen gerekecektir. Sen gururunu geride bırakıp tekrar onunla olmayı seçersin. Terkedip gitmesi umrunda bile olmaz. yine olsa yine affedeceğini bilirsin.
Ve bana sorarsanız; sanırım bence de aşk her şeyi affedebilir...