Nedir mutluluk? Neden coşarak akan bir nehir? Neden bizi de alıp sularına olur olmaz yerlere götürür? Bunları çok düşündüm. Aklıma gelen şeyler sorunun cevabı değildi belki ama beni mutluluğa kavuşturmuştu hepsi.
Kimi zaman güzel bir şiir, kimi zaman fonda bir Ayna şarkısı, kimi zaman sevgili, kimi zamansa sebepsizdir mutluluk..Aslında bunlar sadece bahane.Çünkü mutluluk içimizde.Çünkü o hep bizimle! Gizlenir, kaçar, saklanır..İster ki bulsunlar onu. Uzun uzadıya arayıp bulsunlar. İnsan onu hazırda görsün istemez. Çaba sarfedildikten sonra gözler önüne serilmek ister. Karşılıksız yapmaz yani işini mutluluk."Sen beni bulmak için çalış, ben de senin esirim olayım."diye kafa tutar bize.
Hani kimi zaman sebepsizdir dedim ya. Mutluluk bıkar kaçamak yaşamaktan. Yorulur, biraz soluklanmak ister. İçinde dolaştığı insan da yorgundur onu aramaktan. Acır haline ve birden çıkıverir ortaya. Anlar yani benliğimizden. "Gülmek onun da hakkı" diye söylenir..Delilik derler bazıları o sebepsiz coşmalara. Düşünmezler bunun mutluluğun bir kıyağı olduğun bize..Düşünemezler..
İçimi satırlara döken ben, şu anda çok mutluyum.Evet, kanayan bir yaram var içerimde ama mutluyum işte..:) Acılara gülümsüyorum.Beni acıtanlara da...Ben bulmuşum nasıl mutlu olacağımı.Komik bir arkadaş,Gamze’nin telefonundan gelen Candan Erçetin,hiçbir şey olmasa bile aynaya bakıp kendi kendime gülmek ansızın, yetiyor mutlu olmama...

Uzak sandığımız mutluluk, yanıbaşımızda...
Onu bulup "Sobe!" diyebilmekte marifet....