Özledim…Gene varlığından yoksun bir şehir…Göz yaşlarım akmaz dışarı ama içime dökülüyor sanki bir nehir…Sabah günaydın mesajınla ayaklanırdım…Güneşe seni anlatırdım…Pencereyi açtığım gibi odama sen girerdin…Kalbimin tüm odacıklarını gezer, damarlarımda seni hissederdim…Gece olup zifiri karanlıklar çökünce de sen benim ışığım olurdun…Ay’a seni anlatırdım…Yıldızlar kıskanırdı seni…Bir tek onlar bilirdi seni nasıl sevdiğimi…Bugün niye güneş doğmadı…Ya da doğdu da ben mi görmedim…Kime anlatıcam bugün seni…Pencereyi açtığım da öyle bir rüzgar esti ki…Üşüdüm,titredim aldı savurdu beni…Herşeyi aldı götürdü…Bir tek bende ki seni almaya gücü yetmedi…Saat ilerledi epeyce…Bekledim Ay’a anlatırım belki seni diye…O bugün yıldızlara bakıyordu…Beni dinlemiyordu bile…Yıldızlar sevindi birden koptu içimde zelzele…Kime anlatıcam seni…Düşündüm bir an…Sen gittin,kim dinlerdi ki beni…İşte öyle bir derdim var ki…Anlatamadım kimseye…Ama Ay ve Güneş şahidim:Seni öyle bir sevdim ki…Gündüz insanın başına geçecek bir sıcak vardı…Seni öyle bir sevdim ki…Gecem gündüzden daha aydınlıktı…Bilmiyorum yazdıklarım belki bir sitem,belki de özlem…Ama öyle bir sevdim ki seni ,sen bu yükü taşıyamadın…Hayatında mutluluklar…Bir gün anlatırım elbet derdimi birine…