Aynada ki yansımamlayım şimdi. Bir zamanlar güzel anıların yansıdığı aynada kendi çaresizliğimi izlemekteyim. Düşünüyorum da; hep mutlu göstermiş bizi geçmişte. Aslında hep kandırmış bizleri. Yalnızlık diye bir şey yokmuş gibi göstermiş . Karşısına geçtiğimizde sanki hep öyle kalacağımıza inandırmış bizleri. Sanki hiç zaman bize dokunmayacak gibi ve acılar hiç bize bulaşmayacakmış gibi.
Belki şimdi bizle dalga geçiyor ve yaşadıklarımızdan sonra ki halimize gülüyor. Şimdi yüzümüzde kırışıklıklar var. Bedenimizde acılar yüreğimizde yaralar. En kötüsü baktığında sadece kendimi görmek aslında. Yalnızlığının yüzüne acı bir şamar gibi inmesi yaşanan. Düşünmekten bile korktuklarının yaşanması. İçinde yaşadığın ince sızının hayatını söndüren bir sancı olduğunu görmek aslında. Süzülen gözyaşlarını izlemek sessizce. Dudaklarına değdiğinde saflığın tadını almak bir nebze ve saf haliyle sevmenin avcısını yaşamak. Aynalara inanmanın acısı işte. Aynalara inandım. Sana inandım ve sadece acılarla yaşıyorum.

26.02.2013 17:23