DELİ-2
Yağmur çok şiddetli yağıyordu ve koca sokak derin bir sessizliğe gömülmüştü. Saat gecenin yarısıydı ve herkes uyuyordu. Sönük bir uğultu vardı sokakta. Karanlığın bağrından gelen bir uğultu… Karanlığın sesi bu muydu? Ya da sessizliğin sesi... Yağmur öyle çok yağıyordu ki yağmur damlaları her yere değdiğinde zeminden toz kaldırıyordu…
Sokağa girdi. Sağ ayağını ardından sürüklüyordu. Saçları yüzünden yüzünün bir yarısı görünmüyordu. Ayağında eski bir kundura vardı. Ceketine sıkıca sarınmıştı ve yere bakıyordu. Sanki sokağın dibinden kalkan bu dumanın nerden geldiğini merak ediyordu.
Sokağın ortalarına gelince durdu. Başını kaldırıp sağ tarafındaki üç katlı binaya baktı. Bina yanmıştı, bu yüzden boştu. Ağlamaya başladı. Sonra bağırmaya:
“ anneee!”
“anneee!”
Cevap gelmiyordu. Mahalledeki birkaç evin ışıkları yanmıştı şimdi. Yine bağırdı:
“ anneee! Nerdesin? Anneee!”
Hala cevap yoktu:
“anneee! Çıkın o evden, ev yanıyor anne. Ev yanıyor.”
Etrafına bakındı. Onu izlemek için pencereye doluşan birkaç kişiyi gördü:
“yardım edin. Evimiz anıyor, yardım edin. “
Sokağın sonundan yaşlıca bir adam koşarak geldi. Gencin koluna girdi:
“gel oğlum, hadi gel.”
“ annem… baba, annem yanıyor. Sesini duyuyorum baba. Annem yanıyor, bağırıp yardım istiyor baba.”
Gel oğlum. Hadi!”
Yürümeye başladılar. Sessizce sokaktan çıktılar. Yağmur tüm şiddetiyle yağıyordu ve mahalleye tekrar sessizlik hâkim oldu…
Yunus Öklav


--------------------------------------------------------------------------------