Mevsimlerden ilk bahar.
bir pazar sabahı ve yine hayallerimle.
uyandım aç tavuğun gördüğü rüyalarla,
uyandım ve avundum daha doğrusu avuttum kendimi hoş ve şirin düşüncelerle,
odamın karanlık yüzü penceremden sızan gün ışığıyla aydınlandı.
henüz güneş doğmamıştı her taraf sakin ve sessiz sadece kumru sesiyle uğultular duyuyordum
açtım güneşlik perdemi süzdüm dışarıyı,hava sıkıcı ve bulutluydu,
sessizlik sıkıyordu adeta insanları,ve yine daldım hayallere,
bazen mutluluğu,bazen mutsuzluğu yaşayarak,bir kendim etrafımla gülüşerek.
gülüyorum neşe doluyorum kurduğum hayallerle ve sadece avunuyorum,sadece bu gibi şeylerle
mutlu oluyorum bilemiyorum kafamda bir sürü gezdirdiğim şey dururken,
yapacaklarımı sıralamak istiyorum şehrimin küçük parkında insanların cıvıl,cıvıl halini görmek
kimi sporla meşgulluğunu,kimi dertlerden arınmış hallerini paylaşmak isterdi emellerim.
karşılaştığım üç,beş tanıdıkla sohbet etme sevdasına girmekti dileklerim,
ama umutsuzluk ve ürkeklik vardı üzerimde göreceklerim dahada üzer düşüncesi sardı beni kaygıyı taşıyordum adeta..bir yanda yıkılmaz çınar ağacı misali,
bir yanda çöken hanedan hikayesinden esinlenerek babamı düşündüm.
bir örnek yada ibret alınacak bu hazin sonlardan
ALLAH korkusu yaşamalı her insan fani dünyanın gelip geçici olduğunu hissetmeli,
bu günü varsa yarınlarıda bilmeli
hayat belki uzun maraton gibi görünür,belki koca bir ömürle dolu hikaye yaşayabilir.
ama sonsuz değil unutmayalım,
sinema perdesi gibi bir açılır bir kapanır,
hayatımızda bizlere hep böyle,bir an yaşarsın sonu gelmez bilinir.oysa içindeki duyguyu
hesaplamadan yaşamak akılların ucundan geçmez.ve hastalık yıkar seni ansızın.
tıpkı annem,tıpkı babam,tıpkı lutfiye ablam,tıpkı yeğenim ve diğerleri gibi
meğer uzunbildiğimiz maraton kısacık bir ömür küçük bir film gibi
yaşananlar gelecekteki umutlar hayaller hepsi boş hepsi yalanmış bu insanın karamsarlığıdır.ama aynanın bir diğer yüzü varki,
kısacık ömrüne sığdırdığın neşe ve mutluluk dolu,saadet içinde sevmek ve sevilmek zamanı
dediğin anlar,içini kıpır,kıpır eden zamanlar.
bir yanında eşin bir yanında çocukların ve sen yaşanması gerekenleri yaşıyorsun
ama birde hasret denen illet var.ayırıyor seni sevenlerinden birer parçan kopar hayatının
can damarından. çalışan makine tıpkı yaşayan can gibidir.
her ikisinin benzer yanı var bende bu duygularla olurum bazen.
babalık bir anne kadar değil belki ama bir o kadar verdiği meyil.
ANNE GİBİ YAR OLMAZ değimi ne kadar doğruysa babalarda vefalılar onu bilirim.
kültür dediğimiz kutsal gelenek .
bir ucunda anne bir ucunda babayı koyarız
ışık tutar yolumuza bu nur.
gösterdikleri baş tacı edilir yüreğimize konur
vazife ,görev olur bizlere
yüreği sevgi dolu hislere
oturup saatlerce yazarken içimdeki duyguları sabahın şafağından şimdi güneşin doğuşunda
ara verdim bu böyle mi sürer derseniz ?
hayatın sadece bir oyunu mu desek bir gerçeğimi artık karar sizin olacak.
ama ben sadece sıkıntı yaşayıp gecenin o saatinde içimi boşaltma adına konuştuklarım

incilerimden BAŞA KALKIŞILAN İYİLİKTEN HAYIR GELMEZ.
SALAHATTİN TOPUZ 12-02-2012