insanlığı yaşta arayan kişiler var. onlara şaşmıyorum aslında çünkü günümüzdeki çoğu insan insan gibi yaşamıyor. ve insanlığın özünde yatan sevgiden bihaber yaşayıp gidiyorlar. anlamıyorum. kişinin duyguları her yaşta değişir. kişi her yaşta yeniler kendini. peki ama buna rağmen neden bir gencin hisleri dikkate alınmıyor. gelip geçici var sayılıyor. aslında hepimizin hisleri bir gün yok olacakken neden bizim duygularımız yaşanmaya değmiyor. beni en çok korkutan şeylerden biri de yetişkinlerin hayatında olup bitenlerin aslında hiç normal olmayışları. hayatları raydan çıkmış gibi. düzensiz ve uçsuz. bize örnek olacakları, ciddiye aldıkları, yol gösterdikleri ve ESAS duygularla kurdukları o hayatları zoraki yaşıyor olmaları. çoğu karı-koca çocukları için bir arada yaşıyor. bazı eşler yılların hatırına birbirine katlanıyor. kimileri ise tahammülsüzlükten aynı dört duvarın içinde seslerini duymamazlıktan geliyor. bize doğruyu öğreten insanlar kendi hayatlarının yanlışını göremiyorlar. kendileri yaptıkları içindir belki de bize yapılmaması gerekenlerden bahsediyor ama büyük hataların ortasında kala kalıyorlar.her şeye rağmen hala her konuda haklı olduklarını savunup bizim ne hissettiğimiz göz etmeksizin yargılıyorlar. ömrünün yılına yıl katmak değildir ki büyümek her şeyi dolu dolu yaşamaktır. ama o zevki bilmiyorlar. hata yapmamıza izin vermiyor daha yüksek bir uçuruma sürüklüyorlar. ailem bunu okusa şaşıp kalır herhalde. çünkü şükürler olsun ki beni ve duygularımı önemseyen hayatımdaki değerlere önem veren bir ailem var. ama yine de çevremdeki örneklerden yakınmadan yapamıyorum. endişelerim var çünkü bulunduğum nesil yetişmeyi bilmiyor.ne yazık ki yetişkinler yetiştirmenin ne demek olduğunu bilmiyorlar. bu böyle gidecek diye korkuyorum. ve elimden hiçbir şey gelmiyor. sadece seyir ediyorum. HERKES GİBİ..