Hava kapalı ve ben evdeyim. Zaten günlerdir üzerimde birikmiş elektriğin üstüne bir de bu havanın kasvet dolu matemli duruşu eklenince içim daha da bir sıkışmaya başladı. Sanki aldığım her nefes tıkılıp kalıyor ciğerlerimin içinde, kalbim sıkışıyor, karnım kasılıyor, ara ara kafamı yoklayan migren ağrıları da atağa kalktımı tadından yenmez bir gün peyda oluveriyor!
Artık enerjim tükeniyor; üstüme üstüme gelmekten bir türlü vazgeçmeyen bu duvarlara karşı direnmekten, inadına savruluşlara bir dur diyebilmek için tutunmaya çalışmaktan, ele âleme laf dinletebilmek için debelenmekten yoruldum ve belki de usandım.
Hayır, sokağa çıkmak istemiyorum, insan içinde olmak, bu koca şehrin tantanasında keşme keşinde kaybolmak, o gri suratlı meymenetsiz duvarların arasında boğulmak istemiyorum. Mümkünse her şey pencerenin öte tarafında kalsın bir süre! Kafamın içindeki bu uğultu dine ne kadar. Hiç kimse çıt çıkarmasın!
Kendimi insanlara anlatmak için uğraşmayacağım artık! Herkes işine geldiği gibi; bir şeyleri alıp götürüyor benden! Doğruysa benim doğrum yanlışsa da benim yanlışım!