Öyle bir şey olur ki insana…Nasıl bir hisdir bunu anlayamasın...Ama şunu bilirsin sanki sol tarafında bir ağırlık hissedersin…İçten içe yakar insanı…Bugün gene onu göreceğim diye kalkarsın…Kendine söz verirsin…Onu sevdiğimi söyleyeceğim diye…Gidersin karşına çıktığında dilin tutulur konuşamaz olursun…Konuşamadığın için sevdiğinin o güzel gamzeleri çıkar ve o gamzelerde kaybolmak istersin…Derste,evde,rüyanda yani kısacası heryerde onu görürsün…Ama bugün göremeyeceğim…O beni bu garip dünya da yalnız başıma bırakıp gitti…Sabah uyandım…Onu gene göreceğim bu sefer kesin söyleyeceğim diye…Öğrendim ki kara toprak almış benden…Şimdi mezarının başındayım ve buradan ölene kadar ayrılmayacağım…Ey sevdiğim; bugün söz verdim kendime seni sevdiğimi söyleceğim diye…İşte söylüyorum…Seni Çok Seviyorum…Benim mezarım hazır zaten sevdiğim…Eğer Rabbim bir gün canımı alırsa beni o gamzelerine gömsünler…Şimdi seni sarmışlar kefene…Merak etme kefende de çok güzelsin…Duymuyorsun belki beni…Belki de şu an gökyüzünde nur saçıyorsun her tarafa…Seni gelinlikle beklerken sen bana kefenle geldin…Ama isyan etmiyorum , feryadım seni bu kadar çok sevdiğimdendir...