Rüzgar uğultusunu andıran Bi ses değdi yüreğime gecenin bi karanlığında.usulca dokundu ve gitti geldiği gibi sessizce.gitti ve arkasında koskoca bi sessizlik bırakti sanki,koskoca bi yalnızlık..kendimi böyle diyerek kandırıyorum belkide uzun zamandır. Düşlerimin çaresizliğinde çırpınırken bırakıyorum gerçek ile rüya arasındaki ince çizgiyi farketmeyi.
O ince sızıyı kendi haline bıraktığım her seferde sana koşuyorum.yeniden yalnız kalmayayım, yeniden o karanlığın dibine dalmayayım diye. Sana koşuyorum,sendeki bana ait olan aydınlığa,yüreğime. Her hareketim de defalarca yansada canım vazgeçmiyorum hiç. Ya da ben vazgeçmediğime inanıyorum. Neyse ne işte.
Bütün bunlar için hoyratca hayatımı harcarken en çok hassas yüreğimi incitmemek için uğraşsam da senin bi bakışın,bi sözün yetiyo onu paramparça etmeye.O saatten sonra artk korkuyorum konuşmaya. Çünkü sesim ulaşmıyo sana.bana baktığın yerde beni görmüyosun.sana seslendiğimde duvarlara çarpıyor sesimdeki biçare tını ve birer kurşun gibi geri dönüyor bana. Delik deşik ediyor ruhumu. Canım diyorum sana canım.ben senin üzerine bu kadar titrerken senin beni hayatınının varoş yerlerinde ağırlaman yaşlandırıyor yüreğimi.ruhunun en parlak yerinde saklamak yerine çamura bularken gerçekten de farkında olmuyomusun acılarımın.nasıl bi dille hangi tavırla yaklaşmalıyım ki sana Senin için önemli olayım. Kırmaktan kaybetmekten korkudugun değerli varlığın olayım.herkese çok değer verdim ve verdiğim değer oranında kaybettim herkesi.değerli hissetmedim kendimi hiç. Benden önceleri vardi çünkü. Senin önceliklerini de farkediyorum zamanla ve hiç bi zaman ilk sıralarda olmadığımı da..sevmek canım sevmek çok güzel şey.böyle yoğun bi şekilde sevilmek de güzel olsa gerek..içim yanıyor dayanamıyorum bazen. Susmak istiyorum ve ölene kadar sevgi orucu tutmak..