Artık alışsam da ileride yatağımın başında gülümseyen bir resmimizin olmayacağına. Gülümsemeyeceğime ‘içten’ saklayacağıma ‘seni’ . Yani laf kalabalığını sevmezsin sessizliğimi hiç dinlemezdin . Şimdi sessiz oluşumdan , saçımdan , adımdan ve yavaş yavaş öldüren acından bi’ habersin.
Kim bilir belki bugün sana ölüyorum ,bugün ağlıyorum daha kötüsü ağlayamıyorum, telefon numaranı tekrarlıyorum sonra adını.. Kim bilir belki inanırım çıkıp gelsen ya da affetmem ölsen. En iyisi sen en iyi yaptığın şeyi yap yine BOŞVER.
Değişmiyor iki vefasızsınız iki yandan çekiştiren bu şehir ve sen . Yani anlıyor musun? Yazın ortasında çıkıp gitsen avuçlarıma düşen yapraklarım olur. Bu şehir sen ne zaman gitsen sonbahar olur. Tamam kabul mükemmel değilim ya da muhteşem ama değerdim..
Çünkü her seven ölüyorum der ama ölmez. Ben ölüyorum işte. Her seven bir şiirde ağlar ama her sevenin bir şiiri olmaz . Şiirlerim var benim , benim bile unuttuğum hüzün kokan şiirlerim. Her seven sevdiğini söyler ama kastettiğinde bile elleri titreyen , ağlamamak için gülümsemeyen , konuşamayan ve susan az bulunur. Ben senin az bulunanındım . Bir kişi sadece tek bir kişiyi sever . İnsanların unuttuğu ise bir kişiyi yine sadece gerçekten tek bir kişi sever. Tekinim anla o kadar kişi atar da seni yalnızlığa gün gelir dostların , hatta annen ve sevdiğin o kadın. Ben yüreğimin çivili pencerelerinden bile baktırmam dışarıya .
Benimle öleceksin, benimle gömülecek ve gülecek.
İki satır karalamadığın bu aşka
İki asır hükmedeceksin ..
Öldürecek..öldürecek
Sonra yine
Öldüreceksin.. Adımı unutacak mutlu olacak ve yanından geçsem fark etmeyeceksin.
Hatırla bunları yaparken.
Yalnızlığım yanında bıçaklar çiçek ..