soracaklar şimdi.
bana soracaklar;
nedir bu halin? neden böylesin? nedir bu pişmanlığın? cinayet mi işledin sanki.
evet belki de haklılar, belki de en çok onlar haklılar.
çünkü cinayet işlemiş birinin, yani bir insan öldürmüş, bir insanın hayatını onun kanını akıta akıta çalmış birinin pişmanlığında bile bir anlam vardır.
sığınacağı bir bahanesi, tüm ömrünü hapishanede geçireceği ve en sonunda ölerek ödeyeceği bir bedeli vardır.
peki ya benim pişmanlığım. bir insanı terk etmenin, onu yüz üstü bırakmanın, size duyduğu tüm sevgiye, tüm bağlılığa rağmen terk etmenin, onun sevgisini öldürmenin, nefrete dönüştürmenin ve sizden kurtulup içerisinde sizin olmadığınız mutlu bir hayatı yaşadığına şahit olmanın pişmanlığı ne kadar anlamlı olabilir. ne kadar samimidir. ne kadar gerçektir.
söylüyorum; "hiç."
çünkü terk etmek; tıpkı sisifos’un taşıdığı kaya gibi, hergün yeniden başlayan, hiç bitmeyecek korkunç bir yalnızlığa mahkum kalmakla son bulabilir ancak.
anlamsız değil mi sözlerim, değersiz, gülünç, belkide acizce. bir kelimesini bile anlamadınız biliyorum. belkide anlamak istemediniz.
çünkü acı yaşayanlar, kahrolanlar; onlar acılarını sokak ortasında yaşayamazlar. düştükleri o tüm gülünç durumu, dibini gördükleri o görkemli acziyeti dünyanın tam ortasında insanlar içinde hiçbir maskeye sığınmadan yaşayamazlar. yalnız kalmayı, ağlayabilmek için sadece kendileriyle olmayı bekleyebilirler. riyakarlar.
ancak ben bunu reddediyorum. tüm acımı, düştüğüm en açık seçik, en rezil hali herkesin gözü önünde, dünyanın tam ortasında yaşıyorum; kendi gülünç yüzümle birlikte saklanmadan, kimseden saklamadan. herkese rezil olmayı göze alarak.
kızdınız mı bana? söylediklerim bana karşı nefret kazanmanızı mı sağladı? inanın ne düşündüğünüz umrumda bile değil. belki küstahça, belki kibirli geliyor size ama hayır. inanın ben ne bir küstahım, ne de kibrim var. hepsi çaresizlikten. inanın çaresizlikten.
şimdi düşünüyorum tüm bu yaşananlar belkide aptalcadır, uydurmadır. belkide insan beyninin yarattığı bir hayalden ibarettir.
ya da gizliden gizliye zevk aldığımız acının kırıntılarıdır. tıpkı fyodor’un söylediği gibi.
ne dersiniz?