Parkın bir köşesinde oturmuş iki genç, sabahın erken saatlerinde hararetle konuşuyorlar. Üzerlerindeki formalara bakılırsa öğrenci olmalılar. Sabah sporu için parkın etrafında turlayanlara aldırmadan konuşuyorlar.

Elli yaşlarında bir teyze, parkın bir başından diğer başına gidip geldikçe “Ya Baki, entel Baki!” duasını okuyor. Gençlerin aksine, o gayet sessizce söylüyor. Yanlarından her geçtiğinde onların konuşmalarını duyuyor. “Sen benim her şeyimsin” diyor erkek olan. Defalarca aynı şeyi tekrar ediyor. Sonraki tur için döndüğünde, “Sensiz yaşayamam” nakaratını işitiyor bu sefer.

Parktaki o günkü sabah sporunun son turlarını atan teyze, gençlerin hareketlendiğini görünce kendisinden önce onların ayrılıyor olmasına seviniyor. Birkaç tur da olsa rahat rahat dualarını terennüm edebileceğini düşünüyor.

Evet, gençler ayrılıyorlar ama kız ağlayarak uzaklaşıyor sanki. Erkek arkasından bağırıyor: “Sen de kendini bir şey mi sanıyorsun?”

Son turlarını atan teyze bir kez daha “Ya Baki, entel Baki!” diyor sessizce. Sırf dünya için, dünyaya ait olanlara bedel, o, Baki olana ilan ediyor halini. “Baki olan Sensin Allah’ım! Dünyanın kendisi gibi aşkları da fani!”

Ve bir kez daha tekrar ediyor: “Ya Baki, entel Baki!”