Aylin bir gün caddede geri geri yürürken, komşu çocuklarından Ahmet ile Serpil laf atıp dalga geçmeye çalışırlar. Bunun üzerine Aylin: "özgür bir ülkede yaşamıyor muyuz, demokrasi yok mu? insan istediği gibi yürüyemez mi" der.
Ve devam eder konuşmasına: "Biz bir kez Mısır’a gitmiştik, orda tüm insanlar böyle geri geri yürüyorlar, hatta Hindistan’ın dağ köylerinde insanlar elleri üzerlerinde yürüyorlar"

Ahmet dayanamaz ve: "ama şimdi yalan söyledin"
Aylin biraz düşünür üzgün bir şekilde: "haklısın yalan söyledim"
Serpil: "ama der, yalan söylemek çok çirkin bir şey"
Aylin daha da üzgün bir şekilde: "evet yalan söylemek çok çirkin bir şey ama hep unutuyorum" deyip başını önüne eğer.

Geriye dönüp tam gidecekken hınzırca bir gülümsemeyle der ki: "ama biliyor musunuz! biz bir kez Eritre’ye gitmiştik, orda tüm insanlar hiç gerçeği söylemiyorlar, sabah gün doğuşundan, batışına kadar yalan söylüyorlar ve hiç kimse bundan şikayetçi değil"…

Ey okur, böyle kısa bir öykücükte kimdi acaba yalan söyleyen?
Aylin mi?
Eritre’liler mi?
Yoksa yazar olarak ben mi?
Ya da hiç yalan yok mu?