Gün batıyordu dağların doruklarının ardında. Aklımda bir sevdiğim bir onunla olan hayallerim. Anlamsızdı artık birçok şey; O, benimle olmayınca. Düşünmek bile anlamsızdı onun gözlerine bakmadan. Gözlerine bakarken bile susmak, susarken bile çok şey ifade etmekti sevmek belki de... Sevmek gerçekten farklı bir duyguydu. Yaşamadan hissetmek zor; anlatmak çok daha zor... Başka yere bakmak istiyorsun, hayali gözlerinin önünden gitsin diye; Aklına gelmesin diye başka şeyler düşünmek istiyorsun. Ama olmuyor; insan kendini alıkoyamıyor onu düşünmekten onun hayaliyle avunmaktan. Bir çiçeğin hayali kadar gerçekleşmesi imkânsız da olsa onun, seni sevebilme ihtimali insana mutluluk veriyor. Bir ölçüde hayata bağlıyor insanı. Düşünemiyorsun; O, olmadan yaşamayı; O,olmadan nefes almayı? Tahammül edemiyorsun bir başkasıyla konuşmasına bir başkasıyla ilgilenmesine. Sanki her an senden uzaklaşacakmış bir başkasının olacakmış gibi hissediyorsun. Yüreğinde anlam veremediğin bir sızı oluyor acaba neden? Mutluluktan mı yoksa korkudan mı? Her iki duygunun da birlikte yaşanmasını sağlayacak tek olgu "Aşk" olsa gerek. Hem onu kaybetme korkusunu yaşamak hem de onun hayalini düşünmekle mutlu olmak... Nedir bu Aşk? Telefonun her çaldığında büyük bir heyecanla açmak mıdır? Aşk; belki de telefonun ucunda hayallerle buluşmak, gözlerini her kapadığında onu düşünmektir. Her ne kadar zor olsa da;
Onunda seni düşünüyor olabilme ihtimalini düşünmektir.
Onunda seni düşünüyor olabilme ihtimalini düşlemektir.
Onun da seni sevebilme ihtimalini düşünmektir;
Onun da seni sevebilme ihtimalini düşlemektir.
Nedir bu? "AŞK"