"Önce kaldırmak lazım şu dağınıklığı.Önce karalamaları atmalı.Çay demini bırakmalı,zihin fikredip durmayı.Bırakmalı işte kurmayı,kurmacayı ...Dün de yarın da yastğımın altında kalmalı.Dünyada kaptığımız gölgeliklerden birinde maveraya kapılmalı."


Böyle diyordum işte,ılık çayımın son damlalarını yuvarlarken.Bunca keşmekeşin içinde duyduğum sadece basit bir "sakinliğe özlem" olamazdı.Hangi şehre gitsem yabancılamak,hangi yerde bir aydan fazla kalsam bunalmak,şekillerden,resimlerden ve suretlerden yorgun argın eve dönmek sonra bedenimi sabun kokulu bir uykuya gark etmek...Bütün bu alametler yeterliydi işte ben "buralı "değilim dememe.

Yalnız kalıyordunuz,insanlarla aranız hem iyi hem de mesafeli oluyordu.Baya baya sıkıyordu sizi günlük konuşmalar,siz gök yüzünüzü ve sabun kokulu uykunuzu özlüyordunuz hal böyle olunca.

İnsanlar sizi mesafeli olmakla suçluyordu,hatta kimileri başka bir arkadaşa tercih edildiğini sanıyordu.Oysa sükunetle olan arkadaşlığınızı ve kadim yalnızlığınızı sizden başka bilen yoktu.Bazen ekmeği bölüşmek gibi yalnızlığı da bölüşmek istiyordunuz.Halinizden anlayana da bir yalnızlık veriyordunuz.Zaten karşılıklı göğe bakıp susamayacak insanların benimle geçinmesi de zordu.Susardım ancak öyle olurdu geçim .Bir gün insanların benden benim mavimi çalacak diye korktuğum oluyordu .Ama elimi bir atıyordum kalbime,yanağıma...Su mavi oluyordu.Korkmuyordum o yüzden gitmek üzereyken ölmek üzereyken sevmekten...

İnsanlar ölüme rağmen sever,diyordum.Tebessümle onaylandığıma bakmadan...
Hatırlıyorum hatırladıkça daha gurbette oluyorum.Bir an işte yakaladığım bir lahza geçmişte masum temiz bir hatıra...Hatırlayıp beynime yerleştiriyorum. Müsvettelerden de almam gerekenler varmış bugünlerde bunu anlıyorum.

Şimdilerde ise tüm isteklerimi maviyle rötuşluyorum. Sonra biraz türbe yeşili,biraz çini laciverdi,biraz beyaz katıyorum renklere.Hayatımı,isteklerimi,hayallerimi yeni baştan beziyorum,yeni baştan guslettiriyorum düşlerimi.Yeni baştan seviyorum kainatı ,aşık oluyorum mesela...
Soranlar olmuyor,oh iyi rahat oluyorum öyle.İnsanlar hala gördükleriyle meşgul.Gülümsüyorum içine mavi kata kata...