Nasıl başlasam bilemedim. Sahi nasıl anlatılırsın ki ? Hangi kelime tam olarak yansıtır ki seni ? Boğazımda düğümleniyor bir şeyler. Adını ağzıma alamıyorum mesela. Korkuyorum. Adını söyledikten sonra o da senin gibi bırakacak beni. Sana dair bir şeyler kalmayacak bende. Giderken hiç gelmemişsin gibi götürmeliydin seninle birlikte her şeyini. Kalmamalıydı anıların bende,aklıma gelmemeliydin. Dinlediğim her müzikte bulmamalıydım seni. Yürüdüğüm sokaklarda aramamalı,herhangi bir şey duyduğumda senin adını duymuşçasına heyecanlanmamalıydım. Canımı sıkmamalıydın böyle. Hayata küstürmemeliydin beni. Ama hepsi oldu işte.
En çok da yağmur yağarken aklıma geliyorsun. Gök gürlediğinde sımsıkı sarılmaların aklıma geliyor. O sanatçıyı dinleyince gözlerim doluyor. Gözlerimden yağmurlar boşanıyor. Sen orada gününü gün ederken benim burada içim kan ağlıyor.
Kim bilir neredesin şimdi ? Kiminlesin ? Öyle ya. Beni ne ilgilendirir ? Merak işte. Olmuyor bir yabancıymışsın gibi. Gerçekten yok musun artık ? Gittin mi benden ? Bazen inandıramıyorum kendimi. İnandırmak istemiyorum. Sen gidemezdin hani ? Ayrılık olmayacaktı ? O kelimeyi ağzımıza bile almayacaktık ? Ne değişti ? Ne değiştirdi seni böyle ?
Sebepsiz ayrılık.. Nasıl için el verdi buna ? Beni yalnız nasıl bırakabildin bu koca şehirde ? Şimdi ne kadar dolaşırsam dolaşayım o kalabalığın içinde;yalnızım.
Sen sebep oldun buna. Bu mektubu bitirdikten sonra sen de bit içimde. Tükensin sana ait ne varsa. Çünkü ben onlarla yaşamaktan çok yoruldum. Öyle ağır geliyor ki. Elle tutulamayan,gözle görülemeyen bu şey çok ağır. Kalbim nasıl taşıyabiliyor bunu uzun zamandır şaşıyorum ama o da artık pes etti. Bitsin bu ızdırap diyor. Çığlık atıyor da bir ben duyuyorum bu feryadını. Sen de duy,öğren. Çok yorgunum.
Bu arada son bir şey daha. Dönmek istersin belki bi ihtimal (olmaz ya hani ya olursa..) gelme olur mu ? Çıkma karşıma. Yoksa bu sefer hiç dayanamaz atıverir kendini kalbim derin sulara.
Sen kendine iyi bak beni düşünme.