Yıllar geçti,daha dün gibi aklımda gidişin.Nasıl unuturum her ayrıntısını hatırlıyorum,bir yaz günü iliklerime kadar üşüyordum üzerime kar yağıyordu ve ben karlar içinde uyuyordum.Isınmak istedim ilk ve son kez sarıldım sana.Yavaşça eğildin, o bilindik sözleri fısıldadın kulağıma.İyi ki tanımışım seni,belki birgün yine karşılaşırız kendine iyi bak.Gülümsedim gözyaşlarım akmaya hazırdı oysa.Söz vermiştim kendime gülümseyerek uğurlamalıydım seni,yüreğimdeki o tarifsiz sızıyı unutup gülümsemeliydim.Bana yakışan buydu.Ve başardım,mutluluk maskemi taktım yüzüme.Sen de kendine iyi bak dedim en güçlü sesimle,ama daha fazlasını söyleyemedim sesim titremeye başladı ne oldu o mutluluk maskesine.Yok yok ağlamamalıydım,dedim ya söz verdim kendime.
Zamanı gelmişti,gidiyordun ne söylesem değişmeyecekti.Hoşçakal dedin otobüse bindin,başını cama yasladın,farklı bir şehire farklı bir hayata karışmak içindi bu sefer ki yolculuğun.
Ben öylece bakakaldım ardından.Bir daha görüşmeyeceğimizi hikayelerimizin birbirine benzemeyeceğini biliyordum.
Kaldırıma oturdum bacaklarım bedenimi taşıyacak kadar güçlü değildi ,yorgundum sanki omuzlarımda tonlarca yük vardı ve ben bu yükün ağırlığında ezilip büzülüyordum.Ağlamaya başladım,artık ağladığımı görmeyecek kadar uzağımdaydın.Sen benden uzaklaştıkça fark ettim ki gitmeden önce seni unutmayayım diye bir iz bırakmışsın bende.Hoşçakal deyip sarılırken elindeki bıçağı sırtıma saplamışsın yıllardır sırtımda bir bıçakla yaşıyorum ne zaman aklıma gelsen sızlıyor yaram.Geçmiyor işte hiç geçmedi...(NİLAY GEDİKLİ)