Susmak büyük bir hünermiş…

Sen giderken,ardından susarak izledim ya her adımda daha da uzaklaşmanı; ben büyük bir ustaymışım meğer ayrılıklar üstüne…çığlık çığlığa bir isyana kucak açmıştı gözbebeklerim.
Ne yağmurlar yarışabilirdi gözlerimden süzülen damlalarla, ne de şimşekler sana gönderdiğim ahlarla…

Gittin ey sevgili. Acımasız bir terk edişti seninki. Ellerini bile tutamadım son kez. o hırçın bakışlarınla eğildi başım, büküldü belim. Bir anda ihtiyarlarmış insan , inanmazdım.
Gerçi beni böyle yapayalnız bırakacağına da inanmazdım ya, oluyormuş meğer. Olmasaydı,
Gitmeseydin, beni bırakmasaydın böyle korkular içinde… ah be yaralı yüreğim.ikimiz kaldık şimdi. Ben senin yaralarını sararım elbet, ya benim en derinimdekiler?

Herkes , bırak diyor şu keskin cümlelerini. Ne yapsam olmuyor, zaman daha keskin sözcüklerimden. Geçmiyor. Sanki bir sonsuzluğun içinde her saniye kılıç kuşanmış gibi başucumda. Ve her saniye biraz daha yaralıyor beni. Üzüldüğümü söylemedim kimseye. Güçsüzlük bana göre değil. En azından öyle bilirdim şuana kadar. Acılarımın taştığı bir anda, kendimi buldum ya o köprünün başında, nasıl geri döndüm hatırlamıyorum inan. Geçecektim her şeyden. Hayat beni bırakmıyordu,ben bırakmalıydım. İşte en keskin cümlem buydu aslında. Olmadı yapamadım.

Geri dönüşlere umutlar bağlayan biri değilim artık. Gelme de zaten geri. Bulmak göreceli ey sevgili. Seni karşılayan ardından susan ben olmayacağım, bu belli. Ama sen ne görürsün, ne bulursun kapıyı açan bedende inan ben bile bilmiyorum. Acımasız bir adam oldun diyor herkes. Olur mu hiç? Her an acılarla yaşıyorum ben. Hiç bu kadar bütünleşmemiştim acı denen gerçekle. Nasıl acımasız olur muşum? Tanımıyor bu insanlar beni. Bir erkeğin nasıl sevebileceğini bilmiyorlar. Ve nasıl yok edebileceğini kendini bu hayatta.

Dedim ya,susmak en büyük hünermiş. İlk defa konuştum sana bu sayfalarda. Galiba kaybettim ustalığımı…


…………………..19.03.2008…..gülçin ÜZÜLMEZ

.........mevsimcell.blogcu.com.................