Şöyle bir bakın çevrenize.Önceden görebildiğiniz ufkun ,kaçta kaçını görmektesiniz pencerenizden ,zaman içinde.Eskiden,bahçeli evler vardı,yıktık apartman yaptık yerlerine.Modaydı ,yaptık...Böylece,eskiden,biz bize yaşayıp gitmekteyken,-biz bizi bilmekteyken-öyle çok insanlar soktuk ki yaşamımıza..Öyle çok insanlar arasında,o kadar yalnız kaldık ki,aslında..Her yıkılan değer ve karşılığında zamana uymayan mimariler.Çoğalan merhabalar ve giderek azalan dostluklar..Giderek ,yalnızlığının içinde,modern Robinson’lar .Issız adadaki her şeyimiz oldu cep telefonları..Bire bir konuşamasam da,mesaj atarım.Sosyal paylaşımlarda muhabbete bağlarım..Akıllıyım ya ,modern dünyanın getirisine bakarım,pragmatist,pragmatist..Ama,eleştiririm de sonra,neden sevmiyoruz birbirimizi.Neden,kuşlara bile su verecek kadar insanlığımız kalmadı..Paylaşmadık ki..Ki,ölçemedik bu yüzden de,zamanla neyi nasıl yitirdiğimizi…Niye yazdım??Bugün Bostancı sahilinde,yürüyüş yolunun da tam yanında,bir kız,bir erkek yatmışlar yan yana.Al takke,ver külah vaziyetleri..(sanırım,madde vs. de almışlar ki,son derece fütursuzlar.)Geçenlerse,onlardan da fütursuz..Aman başım derde girmesin.Aman bana ne!!lakin,o kız sizin kızınız değil diye,umursamamazlık etmeyin bence ..Torununuz olmayacağı ne malum:))