Yağışlar yüzünden bir kaç gündür sokağa çıkamamıştım, yani sabah yürüyüşünden mahrum kalmıştım, bu gün odamın içi epeyce aydınlıktı uyandığımda, aslında çok erken uyanırım da bu gün uyanamamışım ne hikmetse.

Besmele çekerek fırladım yerimden sandım ki öğle olmuş, hani olacak şey değil ya, (keşke öyle olsaydı, ooohhh ne güzel öğleye kadar uyumuşum derdim ömrümde bir kere olsa bile neyse olmadı, biz güne pozitif bakalım) .

Elimi yüzümü yıkayıp sokağa dar attım kendimi, istikamet park marş komutunu da verdikten sonra, hem çevremde keşifler yapıp hem de en son yağan yağmurun ardından tertemiz olan şehrin havasını derin derin soluyup yürümeye başladım.

Şahinbey Belediyesinin Kırkayak Parkında kurduğu kermes çadırlarını saymazsak, epey sakindi istikamet. Park da öyle, ağaçlar ve kuşlardan başka pek kimse yoktu görünürde, bütün park hatta Alleben Deresi bile babamdan kalmış gibi bir sahiplenme duygusu içinde yürüdüm de yürüdüm.

Bir ara derenin öte yakasında birkaç kişinin daha olduğunu fark ettim, içimden demek o kadar da yalnız değilmişim yürüyüşte diye geçirdim, kuşlar gibi ben de baharın ve sabahın pırıl pırıl havasının keyfini çıkarmaya devam ettim ve bir kez daha Yüce Rabbime şükrettim, biz aciz kullarına böylesine cömert davrandığı için.

Siz hiç yaprağı olmadan çiçeklere bezenmiş devasa ağaçlar gördünüz mü, görmediyseniz 100.Yıl Parkına buyurun, her çeşidinden ağacı görmeniz mümkün. Erguvanımız bile var, Akasyalar keza.

Kısacası bu sabah hem ağaçlara hem de bana, günlerdir yağan yağmurun ardından bu dupduru hava çok iyi geldi.

-Derenin Öte Yakası mı….?

Tamam anlatacağım.

Elindeki tasmaya hükmetmeye çalışan bir küçük hanım. Tasma görünüyor da, tasmanın ucunda ne var.? Onu ayırt etmek epeyce zamanımı aldı. Aaaaaa o da ne mimi mini bir köpek, peşlerinde bir tane daha, nasıl mutlular, nasıl oynuyorlar. Benden epeyce ileride olduklarından yetişmek istesem de mesafeyi kapatamadım elbette.

Sonra çocuk ani bir hareketle tasmanın ucundaki köpeği ağzından, yüzünden öpmeye başladı, o kadar çok öptü ki köpek kızdan kurtulduğunda şöööyleee bir sendeledi.

Sendeledi sendelemesine ama mutluluğu da görülmeye değerdi doğrusu. Hayvanları eve hapsetmeye her ne kadar karşı olsam da, çocuk ve köpeğin iletişimi, sevgilerini inanılmaz bir şekilde paylaşmalarını iliklerime kadar hissettiğim o an yüzüme kocaman bir tebessüm yayıldı ve keşke benim de bir köpeğim olsaydı demekten kendimi alamadım.

//....Parkta Köpeklerini Gezdiren Küçük Hanım....//

-Size sesleniyorum, ulu orta bu ne muhabbet canım-

Olan var olmayan var….. :)))



Her gününüzün bahar tazeliğinde olması ve aydınlık günler dileğimle.
Mutlu Pazarlar olsun herkese.

Hatice AK/21.04.2013