Ben yokum artık sakın gelme. Yaşamanın tadı tuzu kalmadı. Geceler uzun sabah olmuyor. Bütün martılar sürgünde güvercinler uzaklarda. Gelme artık bulamayacaksın beni. Uçsuz bucaksız sokaklardayım. Yarınlardayım dünlerde takılıp kalmadım. Belki yine düşersin aklıma sahilde yürürken, belki arada bir sızı saplanır sol yanımdan. Sızlar sızlar geçer elbet. Kimler geçmedi ki şu yaşamdan bir sen mi kalacaksın geriye. Bir gün döner martılar geri sabah güneşinde dalgakıranlarda otururken karşılaşırız. Bir akşam vakti gün batımın da taklalar atarak gelir güvercinler geri. Ama sen artık gelme.
Ben yine mahalleden sahile yürürüm. Akşam yıldızı parladığında çay bahçesinde maviye karşı çayımı yudumlarım. Sonra dolunayın denize yansımasını izlerim ve yakamozlarla kendimden geçerim. Küllerin arasından doğuşumu kutlarım. Bedenimde ki zehri kusarım ve artık sensiz bir şekilde yaşarım. Karşı masamda ki kızla bakışırım sonra yeni bir cesaretle bir teklifte bulunurum ve seni unuturum. Artık gelmene gerek yok beni bulamayacaksın. YARADAN bir gülümseme verdi yüzüme. Çektiklerimden sonra hediye olarak. Artık ne sen varsın geriye ne gidişinin ardında kalanlar. Mazinin sayfalarına bir kara leke olarak hapsedildin. Üzerine örtülen topraklasın şimdi.
Peki sen ne haldesin?
Utanma sakın rahatça söyle yaşadıklarını. Ben seni gömdüm toprağa. Ya sen ne hallerdesin şimdi.
Gerçi sormama bile gerek yok. Ne halin varsa onu gör.
21.02.2013 17:23