Son mektup yar bu sana.
Başladığı yerde bitti bu aşk.
Gözlerimle dünyana sarıldığım dünyamda, yok oldu görmelerim bir anda. O kadar ağlamışım ki uğrunda, o kadar yanmışım ki sevdana candan bezmişim her dakikada.
Bitti diyorum bu sefer kendime, kandırıyorum belki yine kendimi farkında değilim, bu oyun ne kadar yordu bir bilsen beni, bir bilsen nasıl hapsettin kendine bu yüreği.

Şimdi bir başka koldasın, bir başka dudağı süslüyor ismin ve bir başka yürek seviyor beni. Aşk dörtgeni mi derler buna, yoksa şeytan mı sardı her bir yanımızı.

Üzgünüm, dedim ya son mektup bu sana.
Sevmeliyim, bana hayat verenlere dönmeliyim, bir kez olsun vefalı olmalıyım. En son gördüğüm yerde -ki bu son olmasın diye dua ettiğim anda- anladım son mektubumu yazacağımı sana… Duymazsın belki haykırışlarımı, duyma da zaten görmedin mi sanki nasıl sel olduğunu gözlerimin, duymadın mı hıçkırıklara boğulduğunu sesimin. Merak bu ya, acıdı mı bir parça da olsa kalbin.
Bak gördün mü yine başladım devrik cümleler kurmaya, ağıtlarımı sana yakmaya, bu böyle devam etmez korkma. Atlatırım bu şoku da… Zamanla…Bir bakmışsın ki altı ayda bi kalbimi zorlayan ufak krizler olacaksın sonunda ve bilmeyeceksin yine bunu da…

Son mektup bu sana, kalbimi acıta acıta alıyorum avuçlarıma ve sonsuzluğa gömüyorum toprağında, artık kalpsizim sanma sakın ha! Doğacak yeni pıtırcıklar yokluğunda…

Ellerim titrerken yokluğunda gözlerim acıyor her baktığımda… Sanırım yaşlanıyorum biraz daha.

Bu mektup son sana. Bir daha devrik cümleler kurmayacağım hayatımda, sen olmayacak her şey sonunda, dokunduğum, baktığım ama artık yok saydığım yar, sözüm sana, anlasana! Çıksana dünyamdan, gelip durmasana, merhabaların yok olsun bu son mektupta, canımı yakmasana!

Ah etmem merak da kalma, arada bir haber yolla yeter o da bana. İyiyim, seviyorum, seviliyorum, seni unuttum de ve ne olur özledim deme bir daha.

Dedim ya arada bir haber yolla yeter o da bana.
Çünkü son mektup bu sana!

23.03.08