Ağlayan bir palyaçoyum şimdi, yüzümdeki tüm boyalar ve makyaj akıyor, ki palyaçoluk bana hiç yakışmıyor. Üstümde eğreti duruyor tüm gülüşler, gözyaşlarım sıcak değil üstelik.. Anla o kadar kendimi kaybetmişim. Ve o denli bir yalnızlığa gömülmüş içim. O kadar ağır ki ne var omuzlarımda bu kadar bilmiyorum, aynaya bakıyorum göremiyorum aynalar yalan boşa mı söylüyorum?


Kendi kendimle verdiğim bu savaşta kim kazandı kim kaybetti anlamıyorum ama her durumda olan yine ruhuma oldu bunu hissedebiliyorum, yalnızım diyorum, inan ki artık ben tükeniyorum ve olası değil hiçbir gerçek, olası değil bu yanlışlıklar denizinde çırılçıplak yüzmek, ayaklarımı çekiştiriyorlar, ellerimi, kollarımı ve çürüyor bedenim, yıpranmış benliğim, nerdeyim söyle nerdeyim? Neden bu halim ve nasıl odu bu hale gelişim?

Nerde bu filmin kareleri her şey eksik birer puzzle gibi ve kopuk kopuk nerde parçalarım neden böylesine kayboldum? Düşündüğüm şey ile olduğum şey arasında bu kadar mı fark olacaktı? Bu kadar mı çekilmez bu kadar mı dayanılmaz olacaktı? Her şey böyle mi olacaktı? Bütün bunlar olmak zorunda mıydı?

Ben olmasaydım ne olurdu?
Bunca zahmete değer miydi “ben” için? Bu kadar mahvolmaya değer miydi üç beş parça gülücük için? Al işte bende yaşadım buda benim hayatım demek için?

Değer miydi senin için?
Değer miydi bir ömrü ve ruhu feda etmeye bir anlık yaşam için?

Bilmiyorum…

……………VaNDi ’08…………………