Senin aşkın bir beden büyük geldi yüreğime, gidişinse bir beden küçük... Aşkından ödün verip gidişine ekleseydin hüznüm ne yüreğime fazla gelecektin ne de dar!.. Ama sen büyük sevip küçülerek gittin. Zaten hiç ortasını sevmezdin ki... Ya yaşam ya ölüm, öyle değil mi?

Ikimizin de beceremediği bir şey vardı: Sen vazgeçmeyi, bense sevmeyi beceremedim hüznüm. Ve ikimizin becerdiği tek şey vardı: Yaktık birbirimizin canını. Üstelik öyle iyi becerdik ki... Seni küllerinle toprağa gömdüler, benim küllerimi ibret olsun diye müzede sergiliyorlar. Anneler kızlarına; "bak seversen sen de kül olursun!" derken somut bir şey göstersinler diye... Aşkın ibretlik hali düştü payımıza.

Hayat herkesin ömrünü "bir ters, bir düz" diye örerken; benimkini "hep ters hep ters" diye örmüştü yanlışlıkla. Ve ömrüm beni gidislerin soğuğunda ısıtacakken; sıkıyor şimdi tüm terslikler, boğuluyorum, nefes alamıyorum! Hele gidişindeki o terslik var ya!.. Içime karbondioksiti alıp oksijeni verdiriyor dışarıya!

Şimdi ne söylesem, ne yazsam anlatamaz sana olan özlemimi... Kırgınlığımı, pişmanlığımı, nefretimi anlatabiliyorum da özleme gelince donuyorum öylece... En kötüsü de bu özlemin git gide büyüyor oluşu... Gün gelecek benim özlemim, senin aşkına bedellenecek. Ve ben de gideceğim o zaman, kendimden...

Sevdiğim biri var dediğin o gün... Evet o gün anlamıştım birinin bizi ayıracağını; ama o kişinin "ben" olacağımı hiç geçirmedim yüreğimden. Demek ayıran her zaman üçüncü tekil kişi değilmiş, bazen birinci çoğuldan biri de girebiliyormuş araya. Biz bütün kuralları çiğnemişiz baksana! Aşkın kuralını da...

[Sümeyya ERCAN]