BİSİKLETÇİ AMCA
Cemil ailesiyle parka gideceğim diye içi içini yiyor heyecanlı bir şekilde oradan oraya koşuşturuyordu. Araba hazır. Çocuklar hazır. Anne hazırdı. Her şey tamken cemil bir şeyi fark etti. Bisikletinin tekerleği patlamıştı. Nasıl bisiklet sürecekti. Ağladı babası cemili kucağına alıp caddenin öbür tarafına doğru yürümeye başladı. Cemil ağlıyordu hayalleri çalınmıştı. Bisiklet sürecek ve arkadaşlarına hava atacaktı. Nedense bu onu tatmin ediyordu.
Neyse bir süre yürüdükten sonra eski, virane, döküntü ,kapısı tahtadan,iki katlı , içinde yaşlı,yüzü buruşmuş,hareketleri yavaş olan bir adamın dükkanın önünde durdular. Bisiklet yanlarındaydı. Bizim çocuğun bisikletinin tekerleği patlamış tamir ediver dedi babası. Tamam abi diye ses gelir. Bisikletçi tamir ederken cemil babasını yanına çağırır kulağına bu adam çok yaşlı ve dükkanı da çok kötü hemen buradan gidelim bu adam yapamaz dükkanı iyi içindekilerin genç olan bir yere gidelim der. Babası cemile çok üzülür böyle düşündüğü için bunu cemile söyler. Çünkü; insanları yaşıyla değerlendirmemesi gerektiğini ve yer ve mekanların insanları sınıflandıracak bir gereç olmadığını söyler. Cemil şaşırır bu cevaba ama düşünürde aynı zamanda babası haklıydı oda bir gün yaşlanacaktı. Oturdukları ev eskimeyecekmiydi. Hak verdi babasına ve bisikleti gelince o amcadan özür dileyecekti. O amca olanlara kulak misafiri olmuştu. Konuyu biliyordu. Bisiklet yapılmıştı. Cemil şaşırmış ama bir o kadar da sevinmişti. amcadan özür diledi. amca sordu neden bisikleti çok seviyorsun diye. Arkadaşlarıma hava atacağım onları kıskandıracağım dedi. peki ya o çocukların babası işsizse bisiklet alacak parası yoksa. Deminden küçümseyip dükkanını beğenmediği adam ona iyi bir ders vermişti. Bisikleti yapıldığı için teşekkür etti. Bütün bu olanlar içinse özür diledi. Şimdi piknikteydi. Bisiklet sürüyordu ama kıskandırmak için değil arkadaşlarıyla paylaşmak için sürüyordu. Ve cemil bundan sonra hep paylaştı ve paylaştıkça çoğaldı.
YAZAR:YUNUS EMRE SÖZGEN
TARİH:10.04.2013 GECESİ