Hayatta her şeyin bir amacı var. Örneğin; siyahın üzerine beyaz ile yazıyorum. Amacım var tabii... Bu da her karanlığın içinde beyaz ile yazılabilecek emeklerin,alın terlerinin ve iyiliklerin olduğunun altını çizmek... Kimin için değerli? Kimin için ne anlam ifade ediyor?
Açıkçası pekte mühim değil. İnsan önce kendini bilmeli. Bilmeli ki neler yapabileceğini,insanların adaletsiz bir şekilde muamele yapmasının yanında nasıl erdemli olduğunu çözebilsin. Hayat bir bulmaca çünkü. Çözmeye kalksan binlerce sorgu sual,çözmeden dursan bu sefer zarar ziyan.
Örneğin bir soru; adaletin gerçekten nerede olduğunu bilen var mı? İşte bu soru hayatın can damarı. Çünkü; yaptığınız,yaptığımız,yapılanlar her ne ise ’’adaletten’’ yoksun ise biz insan olmanın vasıflarından eksik birer varlığızdır.
Peki ya vicdan? Bu konuya girmek dahi ayrı bir bulmaca...
Yalnız tek bir şeyi biliyorum.Adalete giden yol ; vicdandan başlar. Bir insanın vicdanı varsa var,yoksa yoktur. Vicdanı var olan bir insanı ’’vicdansız’’ yapamazsınız. Vicdanı olmayan bir insanı ise ’’merhametli,adaletli’’ asla yapamazsınız. Adalet için tek başlangıç noktası vicdanımızın el verdiğince söz söylemek,söz vermek,insanların alın terlerini değerlendirmektir... vs vs.
Yorulursunuz belki hep adaletli olmaktan belki hep adaletli olmaktan dolayı kaybedersiniz fakat inanın etrafınızda ki insanlar bu adaletten öyle şeyler kazanabilir ki... İşte asıl olan budur ve siz o anda insan olup,bir mum yakmış olursunuz bu karanlığa. Adaletsizliğin kasvetine inadına dumanı çeken sadece tek bir mum.