Güzel yorumunuz bana bu yazıyı yazdırdı. Teşekkür ederim. İlham için. Sağ olun var olun.

İnanç Özgürlüğü

“İnanç Özgürlüğü” kulağa ne kadar hoş geliyor değil mi? O kadar kolay mı bunu uygulamak? “İnanmak ne kolay!” denir! Kolay mı? “Kolaysa başına gelsin!” derim, ben de! “İnanma Bil” yazımda değinmiştim. İnanmak, dil ile ikrar kalp ile tasdik ile tamamlanır! İnsan eğer özgürce inanacak ise ön kabullerin de önüne konmaması gerekir! Uygulamada öyle mi? Hangi din mensubuna reşit olunca sorulur hangi dini kabul edeceği? Bebekken etiketlenir, sonradan dönerse de maazallah bazı kıvrak fetvacıların görüşüne göre de “Dininden dönenin katli vaciptir!” Hopbbala! Bebek, kendi mi seçti de reşit olunca döndü diye katli vacip olsun! İnanç, zaten ön yargıdır! Bilinç ise inancın bireyde yerleşmiş halidir! Bebek çevresinden gördüğüne, duyduğuna inanır! Sonra da kendi bu inancını bilince çevirir! Hangi dinde inancı bilince çevirecek fırsat ya da ruhsat vardır? Yani bebekken büyüklerinin soktuğu dini irdeleyip değiştirmek istediğinde hangi birey çevresinden alkış alır? Ya da anlayış görür mü?

Tüm dinlerde inanç özgürlüğünden söz edilir! Yani özgürce inanacaksın ama o dinin yerleşik kurallarına! Hani özgür idi şahıs. Dünya’da genel olarak kabul görmüş, sözü geçen üç din kendi kurallarını tüm insanlığa kurtuluş reçetesi olarak sunuyor! Bu üç dinin de aynı coğrafyaya ait olması ve soy olarak da aynı soydan gelenlerce açığa çıkarılıp yayılması da manidar!

İnanmak konusunda olayı basite indirgemek kolaycılıktır. Yani “Allah var buna inandım!” demekle birey kendini yerleşik dinsel inançların baskıcı taraftarlarından kurtaramaz! Taraftarlar, bireyin aklını da kendi anlayışlarına göre tanzim etmek ister! Yani İnanç onların istediği şekilde olmalı, öyle buyururlar! Sorun, iman edip etmemek değil! Sorun nasıl ve ne şekilde iman edileceği konusudur! Bireye bu alanda özgürlük asla tanınmaz! Eski zaman “Orta Çağ” söylemleri esas alınır iman konusunda! Bu nedenle yaşanan kavgalar imanlılar arasında olmuş! Haçlılar, Yahudiler ve cihatçı Müslümanlar insanları köle ederken, namusları ayaklar altına alıp kadınları cariye ederken de imandan bahsetmiş! Tarihsel süreçte en kanlı kavgalar inanç destekli olmuş! Bakınız, “Ben inandım, inanmak ne kolay; siz de inanıverin!” diyenlerin çoğunluğu bireyin nasıl inanacağına da karışmak ister! Birileri, Vatikan’da baş seçer; hadi inanan ona uymasın da o ortamda kabul görsün! Yani inansa da seçilen başa itaat istenecek, bundan nasıl kurtulunur asıl onu irdeleyelim. Yani inanan kişi dini otoritelerin baskısından kurtulabilecek mi, “İnandım” demekle! Allah kendine inanmayı mı ister yoksa kendini bilmeyi mi? Yani Allah kendisi bilinmek istemez mi? Yoksa bilinç olmasın ezbere inanılsın o yeterli mi? Bilinç olmasa da din otoritelerini tasdik edip onlara itaat edince Allah bundan razı oluyor mu sanılıyor? Bütün mesele burada!

Kutsal kitapları kendi yorumlarıyla sert ve kavgacı yoranlardan nasıl kurtulacak inanan kişiler! İnanç denen şey bir iksir değil ki! İnanç, bilince yol gösteren bir kılavuzdur. İnsan bilincini inancına göre yorar ve kanaat oluşturur. Bu konuda, inancı taklidi ve tahkiki diye sınıflayan bile olmuş! Yani bilinç var ise iman tahkiki (hakiki) bilinç daha oluşmamışsa taklidi oluyor! Yani inanç sorgulamasını din adamları yapmaya kalkar ise ya da onlarda bu yetki varmış gibi algılanırsa zaten felaket başlamış demektir! Onlara göreceli olarak iman etmek zorunda kalacak, inanmakta özgür olan kalabalıklar! Onların tasdik ve onayından geçemeyenler ise “İnançlı” sayılmayacak! İnanç somut değil ki… Bu durumda ne olur bakın; bireyler toplumsal kabullere göreceli rol yapar! Buna zemin hazırlanmış olur! Münafıklara gün doğar! Münafığa kolay “İnandım” der ve toplumsal kabullere göre rol yapar! Bu Allah’ın kuranda rezil saydığı bir durum. Bu nedenle “Münafık, kafirden kötüdür!” şeklinde bir gerçekle karşılaşılır! Mert olan ise toplumsal kabulleri vicdanında tartacak ve kendi göreceliliğinde bilinç oluşturacak bunu yapınca da din otoriteleri ve öğretilere ters olan bilinç durumları için hesap vermek durumunda kalacak!

Son tahlilde; Allah nurunu tamamlar elbet ama insanlar, nurdan payını alır mı bilmem…

Selametle,

Ahmet Bektaş

Muhteşem bir yorum yazmışsınız. Bakın ben yorumunuzdan en can alıcı yeri açıklamak isterim kendimce. İnanmak konusunda olayı basite indirgemek kolaycılıktır. Yani Allah var buna inandım demekle dincilerden kurtulmak mümkün değil ki! Dinciler insanın aklını da almak ister! Yani İnanç onların istediği şekilde olmalı öyle buyururlar! Sıkıntı iman etmemek değil ki! Yaşanan kavga imanlılar arasında zaten Haçlılar Yahudiler ve cihatçı Müslümanlar insanları köle ederken namus ayaklar altına alınıp kadınları cariye ederken de imandan bahsetmiş. Tarihsel süreçte en kanlı kavgalar inanç destekli olmuş. Bakınız. Ben inandım inanmak ne kolay diyen inanmakla kurtulabilir mi? Birileri Vatikanda baş seçer hadi inanan ona uymasın da o ortamda kabul görsün. Yani inansa da seçilen başa itaat istenecek bundan nasıl kurtulunur asıl onu irdeleyelim. Yani inanan kişi dincilerin sultasından nasıl kurtulacak? Bütün mesele burada. Kutsal kitapları kendi yorumlarıyla sert ve kavgacı yoranlardan nasıl kurtulacak inanan kişiler! Hadi inandım kurtulacak mıyım! Cumada koca camide üç sıra idik nedeni açık elli metreye bir cami var! Ve biri kalkmış bana diyor seni cumada görmedim! Görme kardeşim belki diğerindeydim. Yani hesap istiyor eleman. Ona görüneceksin o zaman inandığın belli olacak! Bu sorunlar aşılmadan inanmak kolay söylemi çok da gerçekçi değil. İnanmak kime kolay onu da söyleyim. Münafığa kolay inandım der ve bir kaç kere de ön saflarda camide görünür ve kendini kurtarır güya. Mert olan ise sorgulanır! Dinci derken ben dindarı kast etmem. Bunu bilirsiniz. Yani süreç var çok daha ileri aşamaları görmek gerek. Allah nurunu tamamlar elbet ama insanlar nurdan payını alır mı bilmem. Güzel yorumunuz için tekrar teşekkür ederim. Saygı ve selam ile.

Teşekkür ederim okuyup yorumlamanıza sevindim. Saygı ve selam ile. llah nurunu tamamlayacak elbet. Tüm doğru bilinen yanlışlar elenecek. Saygı ve selam ile.

Gerçek

Bir şeyin tanımlanmasında karşıt olarak kullanılan o şeyin gerçeğidir! Gerçek de yalan da birbirine göreceli.
Gündüz geceyle bilinir gece de gündüz ile… O halde gece hükmünü sürdürdüğünde gündüz yalan, gündüz hüküm sürdürdüğünde gece yalan olur!
Gerçek, yalanın karşıtı olarak karşımıza çıkar. Yani gerçeğin, “Gerçek” olması da yalana göreceli! Yalanın “Yalan “olabilmesi de gerçeğe göreceli! Biri için diğeri yalan… O halde şöyle bir durum var; gerçek de yalan da aynı pozisyonda! Deliler köyünde, akıllıya “Deli” derler!

Gerçekliğin oluşması onun yalanının yani karşıtının var olmasına göreceli! Karşıtı olmayan bilinemez, algılanamaz! Yalanlanamayan, mutlak kabul gören hiçbir şey aslen gerçek de olamaz!

Herkesin gerçek algısı kendine göreceli! Birine “Gerçek” olan diğerine “Yalan” olabildiğinde gerçeklik izafi olarak oluşur. Yani bir şeyin var olabilmesi, “Gerçek” olarak algılanması için o şeyin yalanlanma ihtimalinin açık olmasıyla mümkün! Bu durumda iki karşıt da gerçek olur! Yalan ve gerçek birleşir o şeyi algılanabilir yapar! Ahreti gerçekleştirmek için Dünya’yı yalanlamak gibi… Peki hangisi gerçek?

Cevap; ikisi de aynı konumda! Dünya, gerçek ise ahret de gerçektir! Dünya yalan ise ahret de yalandır! Çünkü Dünya, ahretin mezrası (tarlası)dır. Tarla yalan ise mahsul de yalan olur! Tarla gerçek ise mahsul de gerçek olacaktır!

Tanrı tüm bildiklerimizin gayridir! Yani biz Tanrı’yı nasıl bilir isek O bildiğimizin gayridir! İnsan Tanrı’yı nasıl bilir ise ona öyle karşılık var! Bu nasıl oluyor?

Cevap; insan bildiği kadarını, hayal ettiği kadarına şahit olur! Ne kadar marifet kazanmışsa o kadar Tanrı ile bağ kurar! Bunu Rab ve Rabbulalemin algısıyla anlamak gerek! Kişinin Rab algısı kendi kabiliyetine görecelidir. Rabbulalemin ise insanın göreceli algısıyla tam olarak algılanamaz! Zaman ve mekan boyutunun sınırlarında göreceli algıladığı kadarı kendi Rab algısını oluşturur! Yani bildikleri, algıladıkları Rab algısının kapsamında inandıkları ise Rabbulalemin algısına aittir. Burada inanç devrede! Rab algısının izafiyeti inançla aşılmaya çalışılır!

Ben ve O (Tanrı) hangisi gerçek?

Cevap; ya ikimiz de gerçeğiz, ya da ikimiz de yalanız! Ben gerçek isem algıladıklarım da gerçektir! Ben yalan isem algıladıklarım da yalandır! Oysa Tanrı mutlak gerçek kabul edilir! Tanrı “Ben” ile bilinir! Her şey zıddıyla bilindiği için insan Tanrı’yı “Ben” ile bilir! Bu durumda “Ben” Tanrı mı? “Enel Hak” boşa denmemiş… Durumu kurtarmak için şöyle bir çıkarım yapayım; “Ben” yalan, sanal olsun, O (Tanrı) gerçek olsun! Yani yalan olan “Ben”, gerçeğe ayna olsun! Gerçek de yalanla bilinsin. Ya da şöyle bir yol düşünülebilir; inançla aşılır bu sorun! “Ben yok O var!” denir ve buna güçlü olarak inanılır! Bana sorar gibisiniz! Benim için ha ben ha O, fark etmez! Birimiz var ise diğerimiz onun yansısı o halde O var, ben yansımayım… Yoksa Ben varım da O mu yansıma! Burayı kendiniz çözün. Herkesin “Gerçek” ve “Yalan”ı kendinin olsun! Nasılsa gerçekten yalan, yalandan gerçeğe çıkılabiliyor! Dünya ahrete çıkıyor. Yalan Dünya, gerçek ahreti ya da gerçek Dünya, “Yalan” ahreti gösterir! Yani hangisi gerçek, hangisi yalan sonuçta önemi kalmıyor! Biri diğerine ayna çünkü. Hangisinin gerçek olduğunu insanın kendi vicdanından başka belirleyecek bir şey ben bulamadım! Benim algılamama da bakmayın, sonuçta herkesin kendi algısı önemli…

Son tahlilde; herkesin bir gerçeği ve yalanı vardır! Herkesin gerçeği ve yalanı kendine, algılamasına görecelidir! O halde insanlar arasında bu göreceliliğin dayatılması egemenlerin kendi “Gerçek” algısını dayatmasından başka bir sonuç doğurmaz. Kendi gerçeğini ya da yalanını söyleyen “Enel Hak” diyen Hallac-ı Mansur egemenlerin gerçeğine kurban edilir…

Selametle;

Ahmet Bektaş

Teşekkür ederim. Okuyup yorumlamanıza sevindim.Aslen "Yanlış" diye bir şey evrende yok. Yanlışlar doğruların aynada ters yansıması bu konuda gerçek ve yalan yazımı da hatırladım müsadenizle yoruma ekleyim. Bu konuda çok kafa patlattım aslında. 30 yıllık düşünsel birikimlerim . Bunlar. Sağ olun var olun. saygı ve selam ile.

"Kutsal" değerler eğer gerçekten kutsal değil de tırnak içi kutsal ise Cehennemde yanmanın ötesinde bir pişmanlığı netice verecektir. Bu kaçınılmaz! Düşünün Haçlı seferlerinde savaşan güya dindar hıristiyanlar ya da din savaşında insanları köle cariye edenler hesap vermeyecek mi? Verecek elbet. Cehennem bile kurtarmaz, pişmanlıklarını. İnsandan daha değerli ideal olmaz. Allah insana halifei rui zemin olarak bakıyor.

Alfabe konusu da şunu söyleri. Eski yazı ile okuyup yazan sınırlı sayıda insana mektup okuturdu insanlar. Yeni harfle dedem bile okuyabiliyordu. Bu anlamda ben eskileri dinlediğimde olumlu oldu diyenlerdenim. Tarihi vesikaları da zaten tarihçiler okuyabiliyor. Ben tarihi vesikaları da inceledim eğer alt yapı yok ise bir şey anlamak mümkün değil hem eski harflerle okumak yazmak kolay değil. Ben bizzat bunu deneyenlerdenim. Eski alfabede bazı kelimeleri tahmin ederek çıkarmak gerekiyor. yani alt yapı yok ise köylü mehmet ağa okuyamıyor. Nasrettin hocaya mektup okutanlar aklıma geldi. herkes kendi mektubunu latin nharfleriyle okuyp yazabildi. Ben sonuca bakıyorum. Orta Çağ'da kalmak konusunda ısrarlı olmak doğru değil diyenlerdenim. Saygılarımla.

Din dahi bir kurallar sistemi ve aslında din de araçtır. Muhyiddin İbn-i Arabinin "Arif için din yoktur" mealindeki sözü manidardır. Yani Yunusa haramdan sakınmasını söylemek abes gibi. Bu anlamda din dahi araçtır. Akıl olmayınca din bile sadece ritüelleri ezbere yapan kuru kalabalıkları oluşturur ki o da yorumunuzdaki durumu ortaya çıkarır. Alman generale teslim edilen osmanlı ordusu yemende, Sarıkamışta, trablusta balkanlarda kırdırılır. Soy kırımın başka metodu. Millet olmak ise çok önemli. Yani insanları bir arada tutan idealler önemli bu tutkal gibi. Ama günümüzde din bu işi başaracak kıvamda değil. Tamamen eski "Orta Çağ" geldiği çağda kaldı. Bunu Bediüzzaman açıklamış risalelerde. Ortaçağda kalmışlık olarak tespit etmiş. Yani körü körüne bağlılık felaket ve geri kalmışlığı netice veriyor. Güzel yorumunuz için teşekkür ederim. Saygı ve selam ile.

Teşekkür ederim. Okuyup yorumlamanıza sevindim. Saygı ve selam ile.