Ben çocukken ; ansızın güneş en doruktayken yağan yağmurun hemen ertesinde gökkuşağı cıkar ve ben bu yedi ayrı rengin nasıl bir araya geldiğini gördükçe hayretler içinde kalırdım. Ve tutulan dileğin gerçekleşmesi için gökkuşağıın altından geçmek için koşuştugumu hatırladıkça tebessüm eder ve cocuklugun verdiği his ile mutlu oluurdum.
Yada o soguk kış günlerinde üşümek nedir bilmeden kartopu oynadıgımızı, avuclarımız kızarana kadar nasılda günümüzü gün ettiğimizi...
Aslında o kadar çok mutluluk ve güzellik varki o cocuk kalbinle yaşadığın hangisini anlatacan... Oysa şimdi.. Evet sanki biz cocukken herşey tüm insanlar cevremizdeki tüm yaşayanlar mutlulukla cevrilmişti.. Ve biz dünyanın sadece mutluluktan ibaret oldugunu düşünerek, hep büyümenin büyük adam olmanın telaşı içindeydik..
VE şimdi biz büyümüşken tekrar cocuk olmanın özlemini çekiyorsak. Hayatın ne kadar yalan ve nekadar anlamsız olduğunu düşünüyorum. Bunun için ben cocukluğuma dönüp herşeyden mutlu olmaya çalışacam. Kimse ve hiçbirşey umrumda değil....
TÜM YALANLARDAN SIYRILIP KENDİMİ COCUKLUĞUMA ADIYORUM....