Aşkın gözü kördür, kulağı sağır, ayakları topaldır derler. Bunu hep duyarım sevda yaşamış yüreklerde biteviye. İnanmazdım dahası bu söylenenlere... Ama anladım ki umutlarla beslenen sevdalar gerçekten kör, gerçekten sağır ve gerçekten topal olurlarmış... Yaşanmayınca anlaması zor, yaşanmayınca bilinmesi çok daha zormuş...

Nitekim ’’’gözlerin bana yadigar kaldı’’’denmesi de yukarıdaki deyişi doğrular nitelikte bir anlatım biçimidir... Seven değil aslında gören, duyan ve düşlere bitevi damlayıp gelen... sevilendir... Sevenin kendisi için bir şeyler istememesi, hep sevilen için güzel dileklerde bulunması sevdanın dönüşü olmayan bir tutkuya amiyane deyişle melenkoliye dönüşmesidir. Kısacası sevdanın doruk noktasıdır...

Günümüzde böylesi sevdayı yaşamak bence en kutlu tutkunluktur. Ama gelgör ki bu denli sevdaları ancak nostaljik anılarda yada destansı aşklarda görüyoruz.

Hep düşünmüşümdür; derinlikli yüce duygularla birbirini seven insanlar evlenince, bu yüce kutlu duyguları aralarında yaşatmayı başarabiliyorlar mı?
İnanin ki, sevdanın o güzelim bakir duygularını aralarında yaşattıklarına kendimi inandırmak istiyorum... Ama gördüklerimiz, yaşananlar ve duyduklarımız inanmak isteğimi maalesef katlediyor...

Her şeye karşın sevdayı şarkılarda, türkülerde ve şiirlerde yaşamanın güzelliği bir başka oluyor. Çünkü Kişi yazdıkça seviyor, söyledikçe tutkunlaşıyor ve düşledikçe derinleşiyor ve özlüyor... Bu nedendir ki aşk ayrılıktır demişlerdir sanırım.

KÖMEN-Haydar Okur