Ölüm bende kaybolmaktır.Hiç nefes alamamak yaşayamamak acı ve sevinçleri.Ölüm,ağlamaktır.Bir anne bilir bu duyguları. İnsanı kahredesi bir acıdır o aynı şey evlat için de geçerlidir.Ölüm;varlığına alıştığın, elini uzattığında değebilecek kadar yakın olan bir canın gelmemek üzere gitmesidir.O saatten sonra yavaş yavaş yaşamaktır o acıları.Kalp nasıl dayanır,gözler ne çok ağlar belli değildir miktarı.Ama benim için ölmek o acının diğer adı.Çünkü insan sevdiği olmadan nefes bile almakta zorlanır.Eskiden onunla yaşadığın anılar gelince aklına gözünden düşen her damla yaş kadar ölürsün zamanla.
Ölüm unutulmak derler ama benim için öyle değil tam tersine daha fazla hatırlamak daha çok yaşamaktır onunla yaşayamadıklarını.Ben kendimden biliyorum.Bazen hayallerimde geçmişe gider babaannemle yaşayamadığım bir lunapark macerasını hayallerimde yaşarım.Bu da demek oluyor ki ölmek untulmaktan ziyade hatırlanmaktır.Ama bazı insanlar duygusallığı geride bırakmak ister.O öldü geri gelmez biz önümüze bakalım der ama biliyorum duygu yüklü dostlar anlar beni kalpleri volkan gibi taşanlar anlar.En değerlisini yitirenler anlar.Belki bu metni okurken yüreği ağlayanlar anlar.RABBİM bu acıları yaşatmasın inşallah kaldıran kaldırır da ya kaldıramayanlar?