Kalplerimizi birbirimize emanet etsek ,ayrıldığımızda belki daha az özleriz ten kokumuzu ozaman.Dokunuşlarımızdaki can ateşinin yoksunluğu ızdırap vermez belki birimizden bir parça birbirimizde kalırsa;belkide evet belkide öyle umuyorum ben ve asla unutmak istemiyorum seni can(ım) zamansız olsa da ayrılık mahkumiyetimiz.Sen herşeyden habersiz ben kederden yorgun ve halsiz bu bembeyaz sayfaya yazıyorum aşkımı satır satır ilan ediyorum sevgimi sayısını unuttuğum haykırışımla bir kez daha yineliyorum yüreğime kazıyorum heceleyerek seni çok sevdiğimi.Yazdıkça anımsıyorum kırmızılı gecelerimizi sonra hayal ediyorum seni ve geliveriyorsun uzaklardan yanıbaşıma süzülüp odama karanlığımı aydınlatıyorsun,siyah-beyaz bir düşü öpücüklerinle rengarenk ışıklarla donatıyorsun ve ardından diyorsun ki bana -bende seni hayal ettim hep <düşümde bile >unutmadım -diye ekleyip öpüyorsun beni ateşinle yanan dudaklarımdan ve ben uyanıyorum hayata....